In Sengerema voel ik me nooit alleen. Als mijn katten en hond me niet gezelschap houden dan is het wel de onophoudelijke stroom van bezoek. In augustus en oktober verwelkomde ik mijn tropenvriendinnen, in oktober kwam het team van dokter Staal uit Doetinchem op een chirurgische missie, en in november werkte ik samen met een heus NICU team die gewapend met camera onder andere mijn doen en laten kwam filmen. Als klap op de vuurpijl kwam mijn voorganger Hilde vorige week aan om samen een training te geven in het universiteitsziekenhuis van Mwanza.
Voor ieder van hen betekent Sengerema iets anders. Ieder heeft zijn eigen herinneringen, eigen vrienden en eigen gevoelens bij de stad en het ziekenhuis. Ik hoef ze absoluut niet te vermaken, meestal hebben ze het druk genoeg met hun eigen volle agenda. Deze Sengerema veteranen laten mij weer nieuwe dingen zien die ik nog niet had ontdekt en nieuwe mensen ontmoeten waarvan ik nog niet wist dat ze hier ook woonden. Stuk voor stuk koesteren deze wageni (gasten) warme gevoelens voor dit land, deze stad en dit ziekenhuis. Een gek gevoel, dat ‘mijn’ Sengerema ook ‘hun’ Sengerema is. Een fijn gevoel, dat we zoveel ervaringen met elkaar kunnen delen en bespreken, zodat het uiteindelijk ‘ons’ Sengerema wordt. Een heerlijk gevoel dat ze mij kunnen helpen bij patiënten casus waar ik zelf niet uit kom en mijn uitlaatklep zijn na een lange dag.
Op de schaarse momenten dat er even niemand in de buurt is kan ik extra genieten van de rust en vooral van de meegebrachte kaas, chocola en pepernoten. Sengerema is dan voor even weer helemaal van mij alleen.
I never feel alone in Sengerema. If it wasn’t for my cats or my dog who are keeping me company, it is the never ending stream of visitors. I welcomed my friends from tropical medicine in August and October, doctor Staal and his surgical outreach team joined in October, and in November I worked with a NICU team that amongst other things filmed me during my daily work. To top it all off my predecessor Hilde arrived last week to train surgical residents in the university hospital in Mwanza.
To all of them Sengerema has a different meaning. Everyone has his own friends and feelings towards the town and the hospital. No need to entertain them, usually they are too busy with their own schedule. These Sengerema veterans show me parts of town I didn’t discover yet and introduce me to people I didn’t know lived here as well. One by one they have their own personal feelings towards this country, this city and this hospital. It’s a strange feeling that ‘my’ Sengerema is also ‘their’ Sengerema. It’s a nice feeling, to be able to discuss our experiences with each other, so eventually it becomes ‘our’ Sengerema. It’s a great feeling that they can help me with cases I cannot solve and be my outlet when I come home after a long day.
In the few moments that I am by myself I enjoy the piece and quiet even more, and especially the cheese, chocolate and cookies. For a moment, Sengerema is mine alone.
1,448 totaal aantal vertoningen, 2 aantal vertoningen vandaag
