Drie jaar lang heb ik toegeleefd naar mijn destijds toekomstige hoogtepunt: een half jaar naar mijn geliefde Afrika. Flink
sparen, intensieve voorbereidingen en pittige momenten van afscheid nemen. Uiteraard veranderde er een boel in de toeloop naar dit grote avontuur.  Naarmate mijn relatie vorderde, kwamen wij uiteraard ook in een nieuwe fase terecht. En niet alleen wij, ook onze directe omgeving. Veel kersverse, prachtige gezinnen zijn ontstaan. Desalniettemin besloten we de grootste plannen toch voort te zetten. En ineens zitten de 180 dagen erop. Eenmaal knipperen en het is, bijna, afgelopen. Het was een intens bijzondere tijd waarin ik ontzettend veel mooie dingen heb mogen zien, doen en meemaken. Uiteraard ben ik ook geconfronteerd met ellende, schrijnende situaties, diep verdriet, overlijdens en rouw. Het coronavirus heeft flink roet gegooid in de originele plannen. Daardoor ging ik van zes maanden continu bezoek, naar zes maanden op mezelf aangewezen zijn. Dit was een mooie, wijze levensles die me sterker heeft gemaakt. 

Ik besef me goed dat wat ik heb mogen doen, meer dan bijzonder is. Zes maanden leven in mijn tweede thuis Sengerema. Vol overgave werken op de afdeling waar al ontzettend veel bloed, zweet en tranen in zitten. Wát een investering, en wat was dit het waard. In 2019 ging de documentaire ‘Ieder kind verdient een naam’ in première. De angst om een pasgeborene een naam te geven, was groot. Derhalve werd dit overwegend niet gedaan in de eerste dagen, uit angst voor verlies. Inmiddels is onze babysterfte stabiel (in 2014 was dit 16%, tegenwoordig 8-9%). Er is een grote verandering gaande. De baby’s doén ertoe. En…. Ieder kind hééft tegenwoordig een naam. En wat mijn hart doet smelten: de baby’s worden geregeld naar onze fantastische verpleegkundigen vernoemd, omdat ouders zo ontzettend dankbaar zijn. De spreekwoordelijke kers op de taart, een nieuw hoofdstuk van ‘Project NICU’ is aangebroken.

Stil

En toen was het donker en stil. Geen gezoem van alarmerende apparaten, geen licht, de couveuses uit, de monitoren vallen stil, maar ook de ademhalingsapparaten worden gevoed met het elektriciteitsnetwerk. Normaliter vindt dit tafereel meermaals per dag plaats- maar start de generator vaak binnen enkele minuten op. Het blijft stil. Ik krijg het steeds warmer, want er liggen een aantal kritiek zieke kindjes die afhankelijk zijn van continue zuurstoftoevoer. Langzaam worden een aantal koppies wat grauwer, en op mijn draagbare saturatiemeter zie ik getallen van 40% (hoort >92% te zijn). In dit soort situaties leer je snel en inventief handelen. Door het technische team wordt één grote zuurstofcilinder de afdeling binnen gerold. Één cilinder, zeker vijf kinderen met forse zuurstofbehoefte. Samen met anesthesist Isayah en verpleegkundige Samuel, trekken we alle kasten open en speuren alle mogelijke zuurstofslangen op. Stap twee is zoveel mogelijk driewegkranen verzamelen. Dan begint het knip- en plakwerk. Zoveel mogelijk verlengen, zodat we zoveel mogelijk kinderen kunnen aansluiten. En het werkt! In mum van tijd hebben we alle kinderen van de elektrische apparatuur af en over kunnen schakelen op de cilinder. Alle kinderen hebben deze intensieve exercitie overleefd. In situaties als deze wordt weer even heel pijnlijk duidelijk dat we in een arm ontwikkelingsland zijn, en dat niks vanzelfsprekend is.

Afscheid

In Sengerema is het gebruikelijk dat je als afscheidsfeest een geit slacht, harde en krakende muziek draait, de pofmouwen uit de kast haalt en je maximaal opdoft. Aangezien ik daar letterlijk en figuurlijk weinig trek in had, besloot ik tot een voor mij passend alternatief. Op ons ziekenhuisterrein staat een opvang/weeshuis voor kinderen met een zeer belaste achtergrond. Veel van hen hebben geleden aan ernstige ondervoeding of zijn actueel nog ernstig ziek. Ik heb besloten mijn afscheidsfeestje met deze fantastische kinderen te vieren. Met z’n 24en in een 8 persoons schoolbus gepropt, zijn we naar Busisi gereden. Aldaar is een hotel met zwembad én een menukaart met pizza’s en hamburgers erop. Een groot avontuur voor deze kinderen, die nog nooit in hun leven een zwembad hebben gezien of een hamburger hebben gegeten. Samen met onze groep tropenartsen hebben we er een fantastische, onvergetelijke dag van gemaakt. Glimlachen van oor tot oor en alle stralende koppies zijn werkelijk onbetaalbaar. Wat ga ik deze groep ontzettend missen!

Mijn allerlaatste klinische inspanning in het ziekenhuis zal ook voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. De laatste weken hebben volledig in het teken gestaan van onderwijs geven. Tijdens de spoedeisende hulp training voor acute kindergeneeskunde, werd ik gevraagd bij een bevalling. De barende vrouw is slechts 24 weken en 2 dagen zwanger. Met een levensvatbaarheidsgrens van 28 weken, zouden we dat hier als ‘spontane abortus’ kunnen beschouwen. De moeder is echter haar vorige kind ook prematuur verloren en smeekt letterlijk alles voor dit kleintje te doen. We spreken af te kijken of haar kleintje tekenen van leven vertoont na de geboorte- en binnen de mogelijkheden én perken te handelen. Na tweemaal persen werd een gehele vruchtzak geboren. In de vruchtzak zien we twee handjes druk bewegen. Tekenen van leven! Na het openen van de vruchtzak en wegsijpelen van het vruchtwater, komt er een zeer klein kindje tevoorschijn. Hij grijpt het leven aan. De toekomst is uiteraard zeer onzeker en de kans op overleven klein. Maar de moeder heeft wel kennis kunnen maken met haar zoon en kan hopelijk wat herinneringen creëren.

Persoonlijke hoogtepunten

Met de grote voorliefde voor het rijkelijk laten vloeien van allerhande olie in de Afrikaanse gerechten in mijn geheugen gegrift, besloot ik net voor vertrek te starten met hardlopen. Met als doel mijn fitte lijf fit én gezond houden en skaten over alle kronkelige zandpaden niet echt tot de opties behoorde, heb ik spontaan een setje hardloopschoenen gekocht. Daarna heb ik onze Belgische Evi gedownload en ben ik braaf begonnen met haar opbouwprogramma. Een aantal maanden later ren ik op grote hoogte mijn allereerste trail óp de Kilimanjaro. Al rennend door het tropische regenwoud voel ik wat tranen opwellen. Wat maak ik toch eigenlijk bijzondere dingen mee? Tijdens het hardlopen komt deze realisatie hard binnen. Onderweg naar deze práchtige locatie worden we getrakteerd op giraffes en zebra’s en de Kilimanjaro als een schilderij op de achtergrond. Hoe surreëel is dit leven dat ik het afgelopen half jaar heb mogen leven wel niet? Ik voel me bevoorrecht en begin letterlijk te zweven. Als vanzelf wordt mijn hardlooppas in tempo opgevoerd en ineens bereik ik de finish. Als derde binnen mijn categorie (vrouwen onder de veertig). Mijn eerste trail van 10 km! Tijd om lang te blijven hangen in mijn euforie is er niet, want na onze eigen sportprestatie begint onze ‘dienst’ in de medische tent van dit sportfestival.

Een grote ervaring rijker, voel ik mij een voldaan mens. Daarnaast ook verzadigd. Het verlangen naar thuis neemt inmiddels de overhand. Dit was het avontuur van mijn leven en deze ervaring heb ik nodig gehad om richting te krijgen welk pad ik nu wil gaan bewandelen. En dat pad, gaat een hele mooie zijn!

Afscheidsfeest collega’s NICU

   Voor het ziekenhuis

4,338 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag