Je kent het vast wel, hoog boven zeeniveau. Je benen slapen, je hoofd voelt zwaar aan en de geur van fris wasmiddel is inmiddels vervaagd. Na úren opgepropt te hebben gezeten in het stalen gevaarte, zet dan eindelijk die langverwachte landing in. Door het witte wolkendek gaat dit nog wel eens gepaard met de nodige hobbels, schommelingen en luchtzakken. Al schuddend, vliegend over de turquoise zee, naderen we het idyllische Zanzibar. Mijn blik wordt al vlot getrokken door drie vliegtuigwrakken (status: total loss) zo’n 200 meter onder me. Érg geruststellend kan ik je zeggen. Ik hou mijn adem in, sluit mijn ogen en kan het lot toch niet meer veranderen. Ergens moet ik ook hardop grinniken: dit kan alleen in Afrika. Ook hierom hou ik van dit fantastische continent. Thuiskomen.
Tranen van puur geluk dwarrelen langzaam over mijn wangen en verdwijnen in het witte zand. Door de overheersende hitte, verdampt dit spoor direct. Mijn favoriete playlist staat aan en ik zie de grote oranje zon in de azuurblauwe zee zakken. De laatste vissersboten dobberen langzaam binnen, om me heen wordt gevoetbald, gelachen en plezier gemaakt. Puur geluk. Wat blijft dit land toch een onuitwisbare indruk op me maken. De puurheid, de schoonheid, de geuren en de kleuren.
Van witte jas naar schoolbanken
De afgelopen weken heb ik mijn witte jas verruild voor de schoolbanken. Oldschool, inclusief huiswerk, nakijken, krullen en strepen. Swahili voor, Swahili na. Inmiddels droom ik zelfs in het Swahili. Deze Bantu taal wordt in veel Oost-Afrikaanse landen gesproken. De uitspraak is makkelijk, deze is namelijk fonetisch. Logica rondom de grammatica en de geregeld dubbele betekenis van woorden is soms ver te zoeken. Dit levert zo nu en dan hilarische situaties op. Zo moest ik van Mzee Hamisi (mijn leraar) en stuk tekst voorlezen- en dit vervolgens vertalen. Gaandeweg begon hij te grinniken en steeds harder te lachen, met name door mijn gezichtsuitdrukking. Het stuk tekst ging over ‘ziwa en maziwa’, welke ik voornamelijk associeer met de betekenis ‘borsten’ en ‘melk’ (gezien mijn werkzaamheden met pasgeborenen). Deze ‘maziwa’ ging echter over een meer. Je zult begrijpen dat het stuk tekst een geheel andere context kreeg.. Waar het hart vol van is zeg maar! Zo’n andere topper was toen ik vol overtuiging aan het uitleggen was dat ik met mijn werk getrouwd was. Al zit daar wellicht toch een kleine kern van waarheid in?
Het lesprogramma dat ik heb gevolgd heet Kiswahli na Utamaduni, oftwel: de taal Kiswhahili en de cultuur. Na al die jaren dacht ik redelijk kennis te hebben van de cultuur, maar afgelopen weken heb ik me toch nog meermaals verwonderd. In de les werd namelijk gepretendeerd dat vrouwen hier regelmatig 11 maanden zwanger zijn. Allereerst trok ik uiteraard mijn taalskills in twijfel. Was tellen in het Swahili dan toch zó lastig? Nee, ik heb het goed begrepen. Om zijn stelling meer gewicht te geven, verzamelt mijn docent vanuit het hele gebouw vrouwen die ooit bevallen zijn. Stellig en streng wordt mij in het Swahili haarfijn uitgelegd dat zwangerschappen alhier wel degelijk 11 maanden kunnen duren. Ik besluit braaf te knikken en me te beroepen op mijn onvermogen deze vorm van next level Kiswahali niet te hebben begrepen..
Tanzaniaans rijbewijs kopen
In de weekenden ontvlucht ik het authentieke maar drukke Mji Mkongwe (Stone Town) het liefst. Deze prachtige stad, waarin vele gebouwen zijn opgetrokken uit kalksteen vanuit de koraalriffen, kleurt overwegend wit met rood. De oude Arabische huizen zijn vaak zeer nauwkeurig afgewerkt met gedetailleerd houtsnijwerk. Adembenemend mooi en een waar doolhof aan prachtige, smalle straatjes. Doordeweeks waan ik me hier thuis, als ik ga hardlopen, boodschappen doe op de lokale markt en naar school wandel. De weekenden zoek ik graag de rust en adembenemende uitzichten op. Met een scooter verken ik graag op eigen houtje mijn favoriete eiland. Op zijn Afrikaans kon ik vooraf simpelweg een Tanzaniaans rijbewijs kopen (de scooter kan namelijk 160 km/uur). Mijn ‘examen’ voorafgaande aan de overhandiging van het gewenste papiertje, was een rondje over het voetbalveld. Toen ik gas kon geven, kon remmen en mijn richting aan kon geven, werd mijn examen bezegeld met het door mijzelf gekochte rijbewijs. Vooraf kijk ik met Mzee Hamisi op de kaart welke route het leukste en mooiste is om te rijden. Zo passeer ik dorpje na dorpje, overwin ik stoffige dirt roads en krijg een lamme arm van het zwaaien naar alle vrolijke koppies die verbaasd kijken als er ineens zo’n lange, blonde mzungu (blanke) in haar eentje voorbij crost op een ‘piki piki’. Het blijft één groot avontuur. Risicovol, maar ach: living on the edge blijft het motto!
Karibu tena
Inmiddels is mijn eerste maand in Oost-Afrika afgerond. Vandaag begint de lange tocht richting Sengerema. Drie vluchten, een boottocht en wat ritten per auto zullen mij op plaats van bestemming in het noordwesten van Tanzania moeten brengen. Ik hoop daar morgenmiddag te arriveren, en dinsdag starten met wat ik het liefste doe: mijn witte jas weer aantrekken en voor het eerst de deuren van de nieuwe NICU openen. Ik tel de minuten af.
2,273 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag
