Het gros van de lezers heeft vast wel eens z’n ogen uitgekeken naar de bijzondere creaties waarin het lichaam zich kan aandienen in een anatomisch pathologisch museum. Foetussen op sterk water- veelal afkomstig uit Aziatische landen. Bijzondere mutaties waarvan de oorsprong soms onbekend is. Pathologie waarover we in medische literatuur lezen en hooguit een keer een illustratie mogen waarnemen. Deze creaties, ooit op mijn netvlies gebrand na tentoonstellingen van ‘Bodies’ en het Nijmeegse pathologisch anatomisch museum, neem ik waar in vivo. In het hoge noorden van Tanzania, in het district ziekenhuis van Sengerema.
Mijn broekzak trilt. In beeld verschijnt ‘Labour Ward’. Dit betekent steevast rennen! Op naar de verloskamers van het grote regionale ziekenhuis. Gehaast en lichtelijk bezweet arriveer ik op de verloskamers. Eerst moet ik mij door een flinke horde mensen wurmen, die tezamen rond de zojuist bevallen patiënte staan. Niet zonder reden: er is wereldnieuws geboren. Mijn hart slaat een slag over als ik de prachtige tweeling in innige omhelzing op bed zie liggen. Dit betreft niet zomaar een tweeling. Deze twee mannetjes zijn middels thorax (borstkas) en abdomen (buik) aan elkaar verbonden en via een spontane vaginale partus op de wereld gezet. Een vooraf onbekende afwijking- zoals meestal in deze low resource setting. Nog enigszins perplex neem ik de verbonden mannetjes, helaas zonder waarneembare tekenen van leven, mee naar de resuscitatietafel voor uitgebreid lichamelijk onderzoek. Even voel ik mij bevoorrecht hier te mogen staan. Trots om een dergelijke siamese tweeling, omphalopagus (33% van de siamesen), te mogen aanschouwen. Tijdens het uitgebreide lichamelijk onderzoek tref ik twee volmaakte mannetjes van samen 3,7 kg. Vier armen, vier benen, beiden een eigen genitaal van het mannelijk geslacht, een anus en eeuwig verbonden via hun abdomen. Het beetje kleur wat nog op de mooie koppies zichtbaar was ebt snel weg. Ze ogen vredig samen.
Terwijl mijn bijnieren nog overuren draaien en de adrenalinekick nog aanwezig is, maakt dit gevoel vlot plaats voor medelijden. Medelijden met de vrouw die zojuist haar twee kindjes is verloren. De vrouw die waarschijnlijk haar echtgenoot gaat verliezen, omdat ze ‘afwijkende’ kinderen heeft gebaard. Iets wat in deze cultuur veelal wordt afgewezen vanwege bijgeloof. Een reden voor een man om zijn vrouw te verlaten.
In retrospect blijken er tijdens luisteren twee hartslagen te zijn waargenomen. Bij gebrek aan geavanceerde echo’s is deze bevinding, van een mogelijke siamese tweeling, niet eerder boven water gekomen. Maar, what if? We hadden hierop kunnen anticiperen door een electieve sectio (keizersnede) te plannen om de vrouw een vaginale partus te besparen. Vervolgens zijn er echter geen middelen en mogelijkheden om deze kinderen chirurgisch te kunnen scheiden…
Countdown:
Het bovenstaande verhaal speelde zich afgelopen december af. De tijd raast door. Tijd die in Nederland weer van belang is. Overvolle agenda’s, 24 uur in een dag is te kort.. Voor mij ‘tijd’ voor het Afrikaanse tempo (al is dat tempo voor mij daar ook intens hoog en probeer ik 48 uur in een dag te stoppen..). Tussen de drukke werkzaamheden op de Nederlandse NICU ben ik een presentatie ‘anatomie & pathologie in vivo’ aan het maken om mijn collega’s deelgenoot te maken van de bijzondere casuïstiek die ik heb mogen aanschouwen. Daarnaast hebben Marije en ik een presentatie mogen houden tijdens mijn officiële diplomering. We hebben naar aanleiding van deze presentatie dan ook een mooi bedrag kunnen overmaken naar Stichting Vrienden Sengerema Hospital voor ‘Project NICU’, want zonder de Stichting, geen NICU.. De betrokkenheid vanuit de omgeving is immens! Dank hiervoor. Over precies een week zit ik weer in Sengerema, en heb ik op dit moment hopelijk Milo op schoot. De actuele verhalen worden vervolgd..
1,344 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag