Het is vrijdagmiddag. We hebben de hele middag met het management zitten vergaderen over het elektriciteitsnetwerk van het ziekenhuis, een potentiële toekomst met solar energie (we leven hier immers op de equator) en de power factor. Overuren voor mijn brein, aangezien dit materie is waar ik geen verstand van heb. Ik probeer een intelligente vraag te stellen tussendoor, maar denk dat ik hierin eindeloos gefaald heb. Vermoeid na deze overvloed aan informatie besluit ik nog ‘even’ een laatste ronde over de NICU te lopen. Overdag lagen alle kindjes er goed en stabiel bij- dus ik verwacht eigenlijk serene rust.
Bij het openen van de groene deur, blijkt het tegendeel realiteit. Piepjes, gejammer, tranen en hulpeloosheid. Verpleegkundige Edward tracht met man en macht het borstkastje van een zes weken oude baby omhoog te krijgen met een masker en de beademingsballon. Pareltjes van zweet gutsen van zijn hoofd. De baby is asgrauw en vertoont weinig tekenen van leven. Vlot screen ik de rest van de intensive care, en bemerk dat er nóg twee kinderen niet ademen. Drie reanimaties tegelijkertijd. Intensief om een helikopterview te houden, hartmassage te geven, te beademen en met kunst en vliegwerk in het Swahili de moeders de harde realiteit duidelijk te maken. Na een lange reanimatie komt het eerste kindje te overlijden. De jonge moeder zakt letterlijk in mijn armen in elkaar van verdriet. Een fors tranendal volgt. Niet alleen bij deze moeder, veel moeders op de NICU huilen met haar mee. Zelfs de vader wordt opgetrommeld en kan zijn emoties niet bedwingen.
Dit overvalt me, en raakt me diep. Het tonen van deze, meer dan logische, emotie is namelijk nieuw voor mij. Eerder ervoer ik bij het overlijden van een kind een vorm van gelatenheid. Een afstand. Afsluiten voor de realiteit. Nadenken over de grote gevolgen voor de toekomst van het verlies van een kind. Tranen en diep verdriet komen binnen. Er volgt een moment van bezinning. Met het overleden kind in mijn armen staar ik over de NICU. De afgelopen zes jaar flitsen aan me voorbij. Daar waar ik eerder altijd zelf ieder kind vasthield totdat de laatste adem was uitgeblazen, hebben de moeders hier nu overwegend zelf een rol in. Baby’s doén ertoe. Voor de wereld, voor het land, de overheid, de zorg en ook voor de ouders. Er is een verandering gaande. Dit is waar we zo hard voor hebben gestreden de afgelopen jaren: ieder kind verdient een naam en een toekomst!
Leven in Sengerema
Zonnestralen maken plaats voor de sterren en de maan. Langzaam vindt een prachtig schouwspel plaats boven de heuvels van Sengerema, met een paars kleurende lucht. De nacht treedt in. Om stipt 19.00 is het donker. Zachtjes begint het getik van regen op de ramen. Dit is van korte duur, want ineens wordt de hemel opgehelderd door forse bliksemschichten en barsten de tropische regenbuien los. Het is regenseizoen, wat inherent is aan veel powercuts, en dus donkere en stille avonden. Ik geniet van deze ‘intieme’ momenten, want alleen dan ervaar ik serene rust. Enkel het geluid van natuurgeweld. Geen continue dreunen van de harde beats die vrijwel 24/7 vanuit de boxen dreunen en mission domineren. Enkel het geluid van regen, kikkers en krekels. Vaak kruip ik direct veilig onder mijn klamboe. Om 05.30 gaat ’s morgens mijn wekker. Ik kan enorm genieten van het intreden van de dag- en ga meestal voor dag en dauw hardlopen door de heuvels van Sengerema. Het kleurenpalet is divers en iedere dag even prachtig. Na een gezond ontbijtje met het verse fruit dat hier letterlijk van de bomen te plukken is, kan ik vervolgens mijn werkdag fris en fruitig beginnen.
Heri ya miaka mpya
Het voelt als eenmaal knipperen, en het jaar 2021 was voorbij. Ineens over de helft van mijn fijne leven in het Afrikaanse continent. Inmiddels is op culinair gebied geen uitdaging meer te groot. Er zijn beperkte levensmiddelen beschikbaar in Sengerema, dus bij bepaalde cravings leer je creatief zijn. Google en ‘grootmoeders recepten’ worden hier je beste vriend. Zo hebben we voor oud en nieuw heerlijk ouderwetse, vette oliebollen en appelbeignets gebakken. Zonder ‘gist’ van Koopmans, maar enkel met de poedertjes die op de markt beschikbaar zijn. Een pan vol spetterende olie en pruttelen maar. Het eindresultaat: goudbruine misvormde bolletjes met een mooi laagje maagdelijk poedersuiker. Veel tijd om te genieten van deze caloriebommen is er niet, want om 21.00 wordt onze aanwezigheid verzocht door het ziekenhuis. Op de spoedeisende hulp liggen twee jonge zusjes bewusteloos. De kleine lijfjes zijn van top tot teen bezaaid met angels. Ze zijn aangevallen door killer bee’s en niet overdreven meer dan 1000 keer gestoken. We trommelen een peloton studenten op, en in écht teamverband zijn we druk aan het vechten voor deze meisjes. Sommigen zorgen zorgen voor voldoende licht terwijl anderen druk in de weer zijn met pincetjes om angel voor angel zorgvuldig uit de kleine lijfjes te elimineren. Een triest begin van 2022 voor deze twee slachtoffers van een oneerlijke aanval door de bijen die eigenlijk liefkozend ‘Afrikaanse honey bee’s’ worden genoemd, maar eigenlijk levensgevaarlijke, agressieve insecten zijn die voor levensbedreigende situaties kunnen zorgen. Keer op keer kan ik me blijven verbazen van de casus die hier op dagelijkse basis de revue passeren. Wat kan het toch oneerlijk zijn in welk land je wieg staat.
Lakeviews
Terwijl de woorden uit mijn vingers vloeien, zit ik op een stijger aan Lake Victoria. Om mij heen glooien prachtige heuvels en ik hoor enkel het gekabbel van water, fluitende vogels en word ik af en toe opgeschrikt door letterlijk een brutale, nieuwsgierige aap. Ik ben halverwege mijn vierde maand in Afrika en had veel behoefte aan een moment van totale bezinning. Het leven in Afrika is bijzonder, maar ook erg indrukwekkend. Drie volle dagen ben ik even één met de natuur in een oase van rust. Ingrijpende en bijzondere casus van de afgelopen maanden passeren de revue. Wat ben ik ontzettend trots op onze prachtige NICU. Wat een dijk van een resultaat na jarenlange investeringen en soms zeker ook de nodige frustraties. Wat overleven er een boel kinderen, die eerder geen schijn van kans hadden. Eindeloze bewondering voor ons team, die deze intensieve zorg al zes jaar lang dag in- dag uit leveren. Ik ben blij dat ik ze de komende twee maanden nog mag bijstaan en ondersteunen tijdens deze prachtige missie voor de kinderen van de toekomst.
2,214 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag