De tijd vliegt in Sengerema. De vorige keer schreef ik vooral over de opbouw van ons nieuwe leven hier en het wennen aan deze grote verandering. De verbouwing van ons huis is inmiddels achter de rug en deze liep iets anders dan verwacht… De voorgestelde vijf dagen werden helaas ruim vijf weken, waarna we onze aannemer (die later stiekem geen aannemer bleek te zijn) noodgedwongen hebben moeten ontslaan. Hij liet ons in een ravage achter met de handen in het haar. Gelukkig sprong het ziekenhuis voor ons in de bres en heeft een degelijke aannemer de klus voor Tanzaniaanse begrippen redelijk vlot en redelijk netjes afgemaakt. We genieten nu elke dag van een woonkamer zo groot als een balzaal en onze prachtige veranda die door de avondzon in een goudgele gloed wordt gedoopt. Het maakt dat de stressvolle periode die achter ons ligt snel vergeten wordt en biedt ons een welkome ontspanning voor de uitdagingen die we dagelijks trotseren op de werkvloer.

Als gezin hebben we helemaal onze draai gevonden. Noud speelt erop los in onze achtertuin, die met de recente start van het regenseizoen in enkele weken van dorre zandbak tot levendige jungle is omgetoverd. Hier heeft hij ook kennisgemaakt met zijn eerste tropische regenbui. Aanvankelijk iets terughoudend door het oorverdovende lawaai van de stortregen op het golfplaten dak, ging het roer snel om toen hij ontdekte hoe leuk het kan zijn de dikke druppels proberen te vangen met beide handen in de lucht. Dit resulteerde uiteraard in een volledig nat pak, maar dat mocht de pret niet drukken!

Op de werkvloer is de routine ook aardig gevormd. Het afdelingswerk gaat me eenvoudig af, ik voer steeds meer operaties zelfstandig uit en een hele zwik intense avond- en nachtdiensten waarin ik het ziekenhuis draaiende probeer te houden zijn een feit. Ik heb de begeleiding van de eerste groep Nederlandse coassistenten met veel plezier afgerond. Mijn collega Malouk en ik zijn versterkt door twee hardwerkende AIGT (tropenartsen) in opleiding. Hun begeleiding doet mij beseffen dat ik het afgelopen half jaar enorm gegroeid ben, maar het zet mij ook op scherp om mezelf te blijven ontwikkelen in zowel het superviseren/opleiden als mijn medisch handelen.

Het eerste project wat ik in mijn rol als projectbegeleider onder mijn hoede heb, is inmiddels in volle gang. We hebben monitors van GOAL3 geïnstalleerd op de NICU; de afdeling waar onze kleinste en vaak ook ziekste patiëntjes worden opgenomen. Deze monitors helpen om de toestand van de pasgeborenen in de gaten te houden en alarmeren automatisch als er een levensreddende actie vereist is. Dit is gezien het chronische personeelstekort erg welkom, maar ging zeker niet zonder slag of stoot. Er gingen meerdere trainingsmomenten aan vooraf om de verpleegkundigen het adequate gebruik van de monitors uit te leggen. Het bleek allereerst een enorme uitdaging om iedereen op een vast moment in de week bij elkaar te krijgen. Daarnaast startten de trainingen structureel een driekwartier te laat. Dit is een aspect van het werk in de tropen waar ik nog steeds aan moet wennen en wat meer flexibiliteit van mij vergt dan ik vooraf had verwacht.  Daarnaast leek voor het personeel het gebruik van de monitors aanvankelijk meer werk op te leveren, waardoor er een drempel ontstond om deze nieuwe en nog onbekende technologie te gaan gebruiken. Maar na enkele weken trainen en gebruik op de werkvloer lijkt het erop dat ze het nut en belang ervan echt zijn gaan inzien. Ze sluiten ze de kinderen nu bij opname direct zelfstandig en op correcte wijze aan en dat is vooral op de kleine lichaampjes van prematuren lang niet altijd even eenvoudig. Ik ben er nog steeds niet achter wie van de verpleegkundigen in de beginfase tijdens de nachtdienst steevast alle alarmen uitzette. Maar ik heb meer compassie en begrip gekregen voor hun situatie als ik me bedenk dat ze in hun eentje een hele afdeling van minstens 10 zieke baby’s onder hun hoede hebben. In Nederland is dat namelijk 1 verpleegkundige op 2 kinderen. De werkdruk is dus ontzettend hoog, ze moeten veel diensten draaien en het loon komt verre weg niet overeen met de verantwoordelijkheden die ze krijgen

Al met al is er een hoop gebeurd tijdens het eerste half jaar van onze uitzending. We houden jullie op de hoogte en zullen ook de komende tijd weer ons beste beentje voor blijven zetten.

Koen & Sharon

336 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag