07-10-2016
Alles, alles, maar dan ook echt alles is op. Dat is de boodschap die ik krijg bij ongeveer alle medicatie die ik afgelopen week heb voorgeschreven. En niet alleen de medicatie, ook de handschoenen, catheters, je kunt het zo gek niet bedenken of het is op. Het is echt ontzettend frustrerend werken en ik heb het ook nog niet zo nijpend als nu meegemaakt in Sengerema. Elke avond is MarieJose weer op zoek naar infuusvloeistof om de nacht door te komen voor de verloskamers. Ook onze farmacist Selekwa is elke avond aan het rennen voor de noodmedicatie voor de nacht, een zeer frustrerende taak. Het is de overheid die ons, meer dan ooit, links laat liggen. Ik hoorde op CNN zelfs dat het een landelijk probleem is, geen enkel overheidsziekenhuis heeft medicatie. Dit is natuurlijk door de overheid kort daarna ontkracht, terwijl dit wel degelijk de dagelijkse gang van zaken is op het moment. We hebben al maanden geen geld gekregen van MSD (de medicatieleverancier van de overheid waar overheidsziekenhuizen hun medicatie moeten bestellen) en het geld van verzekeringen en World bank Fund is ook al maanden niet gearriveerd. Alles is out of stock (niet op voorraad) in het ziekenhuis, maar echter wel in de plaatselijke apotheekjes te koop. Het moeten geven van gratis zorg voor zo’n 70% van onze patiënten populatie is echter iets waar de overheid dan wel weer sterk aan vasthoudt. Daarnaast worden er zoals eerder beschreven onophoudelijk controles van diploma’s en ik weet niet wat nog meer gedaan. Maar als we de vraag stellen van welk geld we ons dan aan al deze regels zouden moeten houden, blijft het stil. Dat is dan weer de verantwoordelijkheid van het ziekenhuis. Hoe wij in godsnaam van 1+1=5 moeten maken is mij een raadsel, er wordt met twee maten gemeten wat mij frustreert. En mij niet alleen, Marie Jose duwt zuchtend haar bril recht op haar neus als ze bij mij thuis aan tafel zit achter een kop thee. Ze weet soms ook niet meer hoe we aan het eind van de week moeten komen. We schuiven oneindig met verschillende potjes om het ziekenhuis draaiende te houden. Een oplossing zou zijn om de gratis zorg voor het grootste gedeelte van onze populatie te schrappen. Dit is echter tegen de wet, dus lastig uitvoerbaar en eigenlijk ook niet wat we willen. Het is juist zo mooi dat we de armste patiënten gratis zorg kunnen bieden. De ‘gratis’ zorg die we echter op dit moment leveren is een illusie. Iemand mag gratis de drempel van het ziekenhuis over stappen en rijden, waarna de familie of patiënt direct het ziekenhuis weer uit wordt gestuurd om medicatie, infuuslijnen en infuusvloeistof te kopen, anders kan de patiënt niet behandeld worden. Lekkere ‘gratis’ zorg dus, dit zorgt alleen maar voor vertraging. Ik leer ermee werken, al gaat dit met horten en stoten. Ik word steeds creatiever; opereer met het mesje in een klem omdat het niet past op het mesheft, zet botten recht zonder röntgenfoto en doe keizersnedes met lange handschoenen zonder steriele jas als de sterilisator weer eens halverwege gestopt is waardoor we geen steriele jassen hebben. Een soms frustrerende uitdaging, maar ook zeer leerzaam en zelfs dit went. Al wennen sommige dingen nooit en sta ik soms te vloeken of hard te zuchten als mijn patiënt met zijn acute probleem na twee uur nog niet op mijn operatietafel ligt omdat de familie nog naar infuusvloeistof aan het zoeken is. Dan wordt mijn Nederlandse ongeduldigheid toch wel erg hevig op de proef gesteld.
31-10-2016
Ik zit samen met Julia weer oud vertrouwd op de veranda de afgelopen weken te bespreken. Mijn lieve vriendinnetje, met wie ik vijf jaar geleden co-schap heb gelopen hier in Sengerema, is nu voor 3 weken bij me, wat een feest! Ik heb een heftige maand gehad, ik heb hard gewerkt met veel dienst. De diensten zijn leuk en super leerzaam maar erg zwaar. We hebben met twee dokters dienst voor het hele ziekenhuis. Dit is voor een ziekenhuis met 300 bedden, die bijna altijd allemaal bezet zijn, een drukke taak. Ik zie elke dienst weer bizarre casussen voorbijkomen waarvan sommige me breken. Emotioneel breken. Het slaaptekort wat je in de diensten erbij krijgt helpt daar niet perse niet bij. Maar zoals ik Julia vol vuur verteld heb, heeft mijn werk en leven hier hoge pieken en diepe dalen. Het maakt mijn leven intens en ik stort me er vol in, waar ik ook enorm van geniet. Inmiddels heb ik mijn chirurgie afdeling onder controle. Ik ken de verpleegkundigen, heb mijn eigen operatie programma, wat van tijd tot tijd best soepel verloopt. Ik opereer me suf en beland eigenlijk elke dag wel gepland of ongepland op de operatiekamer. Het is soms slopend, maar het geeft me ook veel energie. Ik ontdek steeds meer dat ik dit vak echt fantastisch vind. De geplande programma’s lopen ook steeds beter ook al duurt het soms even voordat ik eindelijk kan beginnen (lees; ze zijn nog aan het schoonmaken, anesthesist/ operatieassistent of allebei zijn kwijt, steriele jassen op, instrumentarium nog in de sterilisator en ga zo maar door met redenen waarom ik niet op tijd kan beginnen…). Maar over het algemeen ben ik best trost op de gang van zaken. Je moet ook niet teveel missies hebben op een dag herinnert Julia me aan 5 jaar geleden. Dus als ik 4 patiënten plan en kan opereren is dat best een resultaat om trots op te zijn. Daarnaast doe ik inmiddels het brandwonden programma en word ik in consult gevraagd voor chirurgische casuïstiek op de kinderafdeling. Ik werk lekker samen met mijn twee collega’s die ook met name chirurgie doen en we zijn een leuk team aan het worden. Tevens ben ik begonnen hen te leren hoe ze een liesbreuk met een matje kunnen opereren. Deze techniek ken ik goed en de lokale artsen nog niet omdat er tot op heden geen matjes beschikbaar waren. Het is echter beter om een liesbreuk met een matje te opereren omdat je dan minder kans hebt dat de liesbreuk weer terugkomt. Ik heb contact met een Engelse organisatie: ‘operation hernia’ die me matjes van gesteriliseerde muskieten netten gratis opstuurt. Ze hebben onderzocht dat dit ongeveer hetzelfde materiaal is als matjes in Nederland en toch goed en veilig werkt. Iedereen is dolenthousiast, waar ik natuurlijk ook weer veel energie van krijg. En ik leer ook veel van hen, bijvoorbeeld hoe ik een milt die gescheurd is eruit haal. Dat komt in Nederland zelden voor en had ik nog nooit gezien in mijn opleiding. Hier is inmiddels het mango seizoen aangebroken, wat inhoudt dat er aan de lopende band kinderen uit de mangoboom vallen. Hierdoor zien we bijna elke dag wel een kind met een gescheurde milt of ellendige breuk van een of meerdere ledematen. Ik krijg tijdens mijn hardlooprondje al pijn in mijn buik als ik weer 6 kinderen tegelijk in 1 boom zie zitten.
Het is echt heerlijk om bij te kletsen met Julia en het voelt zo vertrouwd. Ik ben hier echt bijna nooit alleen dus eenzaam worden is onmogelijk. Iemand om me heen te hebben die me echt goed kent, die weet waar ik vandaan kom en waar ik niet sterk voor hoef te blijven, is fijn. Ik had het tot ik Julia zag nog niet zo door, maar ondanks alle lieve mensen hier mis ik mijn Nederlandse vrienden en familie. Aan de andere kant heb ik ook zoveel leuke nieuwe mensen ontmoet. Het maakt me rijk. Zoals ik tegen Michiel een paar weken geleden zei dat ik zo rijk word van hier wonen en werken, ik leer zoveel nieuwe dingen en mensen kennen. Eerst begon hij te grinniken en lachte hij me uit, ‘jaja je wordt dus rijk van hier op lokaal salaris werken’, maar daarna gaf hij me gelijk. En ik geloof nog steeds dat het zo is, ik word elke dag rijker.
25-11-2016
We staan op de internationale school in Mwanza te soundchecken te midden van allemaal kinderen die zo gaan optreden op hun ‘talent show’. Ik heb sinds een aantal weken een band, een heuse band waar we af en toe mee repeteren. We zijn nu gevraagd om de ‘talent show’ van de internationale school te openen, erg leuk. Een nieuwe wereld voor me. Ik ben de band ingerold via Brett, een man die met zijn gezin woont en werkt in Geita, een stad vlakbij Sengerema. Hij werkt veel in de buurt van Sengerema en aangezien een blank gezicht daar toch nog steeds erg opvalt viel ik meteen op en snel had ik er een nieuwe vriend bij. Hij nam me een paar weken geleden mee naar de halve marathon in Mwanza waarna we gingen lunchen bij de expat community die hij al een aantal jaren kende in Mwanza. Je begrijpt het al, binnen no-time weer heel wat nieuwe vrienden erbij en dus een band. Er zijn een aantal muzikale mensen in hun midden die al een tijd samenspelen, en een violist was van harte welkom; of ik niet mee wilde komen repeteren? Zodoende zit ik nu dus in een heuse band, weer eens wat anders dan Beethoven of Schumann toch?! Meestal repeteren we bij onze zangeres thuis met veel kaas en wijn, een reden alleen al om in de band te blijven spelen. Het is heerlijk om weer samen te spelen, al verzin ik al mijn partijen zelf. Mijn improvisatie skills worden warempel steeds beter, na de jazz sessies op Zanzibar begin ik nu met pop nummers, en ons eerste optreden vanavond is een feit.
Mijn muziekwereld leeft ook nog steeds in Sengerema. Vol trots geef ik Samuel elke week vioolles. Hij heeft nu dankzij mijn moeder en heel wat lieve vrienden en familie een eigen viool! Ik kan met geen woorden beschrijven hoe zijn gezicht eruit zag toen hij de kist met zijn nieuwe viool zag, wat een feest. Hij loopt elke week bij me binnen met zijn viool op zijn rug, hij oefent zich blauw en kan inmiddels al een liedje spelen. Laatst kwam ik weer eens te laat uit het ziekenhuis lopen en toen zat hij al op de veranda samen met mama Elizabeth. Van een afstandje hoorde ik hem al zijn deuntjes spelen met mama Elizabeth, die op de achtergrond meezong en aanwijzingen gaf. Een ontroerend moment om even af te remmen nadat ik gehaast bij mijn huis aankom omdat mijn operatie uitliep. Ik sta even stil en luister, slik een brok in mijn keel weg en loop naar binnen. Muziek heeft geen woorden nodig, het is een taal die iedereen in alle landen spreekt en mensen blij maakt.
02-12-2016
Ik krijg tussen mijn operaties door steeds weer appjes van waar hij nu is; Michiel is weer in Tanzania en hij is met onze nieuwe auto van Dar es Salaam naar Sengerema aan het rijden! Hij heeft afgelopen week auto onderzoek in Dar gedaan en er een gekocht. We hadden de vorige keer samen besloten dat het toch wel enorm handig zou zijn als we hier een auto zouden hebben. Missie geslaagd en mijn lief is inmiddels weer bijna bij me. Als ik op mijn telefoon kijk zie ik een nieuw bericht: ‘ik heb net een boete gehad voor; dangalous oveltaking…! weet jij wat dat is?!’ Mijn lief had een paard ingehaald en dat vond meneer agent een ‘dangerous overtaking’ manouvre, waar hij dus maar liefst 30.000 shilling (13 euro) voor moest betalen. Pole….
Maar hij is er bijna, ik kan niet wachten om hem weer in mijn armen te sluiten. Ik wil zo snel mogelijk mijn werk afmaken om thuis te zijn als hij komt. Mijn operatie programma vandaag was echter niet gepland en loopt ook niet soepel. Ik heb de hele week geprobeerd mijn OK programma van dinsdag af te krijgen, maar er kwam steeds weer wat bij of tussen en mijn personeel is vandaag zo traag dat het wederom niet opschiet. Mijn laatste patiënt ligt inmiddels op tafel, echter is de operatie set ‘kwijt’, of nou ja, ze kunnen hem even niet vinden in ieder geval. Deze reden had ik tot op heden nog niet eerder gehoord om later te moeten beginnen…. Ik ontplof bijna, ik ben moe van de lange operatie die ik net heb gedaan, heb honger en wil naar mijn lief toe die er inmiddels bijna is. Als ik stampvoetend naar mijn collega in de andere operatiekamer loop en daar ook mijn vriend Isaiah (anesthesist) vind, word ik echter keihard uitgelachen. Ze hebben me nog nooit zo gezien! ‘We wisten niet dat je boos kon worden Hilde’ hahaha. Oke, dit heeft dus geen zin en eigenlijk kan ik ook alweer om mezelf lachen. Inmiddels is de set met hulp van mijn lachende collega’s gevonden en kan ik aan de slag. En dan kan ik eindelijk naar Michiel toe. Ik zie hem trots bij de auto staan en sluit hem in mijn armen. Hij blijft tot begin Januari, wat een feest!
1,270 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag