06-02-2017
Vandaag is er een nieuwe arts assistent van de chirurgie opleiding uit Bugando op bezoek die me deed glimlachen. Deze arts heeft een tijd in Wasso, een zeer afgelegen ziekenhuis in het midden van Tanzania gewerkt (supertoevallig het ziekenhuis waar Christian en Lennard via Tweega medica hebben gewerkt). Deze jongen wordt nu chirurg om daarna weer terug te gaan naar het ziekenhuis in Wasso om hier de chirurgische zorg te verbeteren en het ziekenhuis te gaan runnen. Hoewel hij niet in dit dorp is opgegroeid, gaat hij wel terug naar dit ziekenhuis om de zorg alhier te verbeteren. Hij ziet dit als zijn plicht, omdat ze hem eerder de kans hebben gegeven om verder te leren. Hij zorgt goed voor zijn ziekenhuis en voor zijn patiënten. Daarnaast straalt hij dankbaarheid en geluk uit. Hij bedankt me uitbundig als ik samen met hem visite heb gelopen over de afdeling. Ik krijg nog een berichtje na: ‘Hi Hilda, pole, I know your tired, your soo busy, I am here trying to reminsce the way you were interacting with your patients, I learned a lot from you, HONGERA! Looking forward for the operations tomorrow’. Wat een compliment, ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht. Morgen gaan we samen opereren en ga ik hem leren hoe je een skin graft (huidtransplantatie) doet. Fijn werk heb ik hier.
09-04-2017
Ik zit alleen op mijn veranda achter mijn computer. Alleen sinds een lange tijd. Op de vraag of ik weleens eenzaam ben daar in ruraal Afrika, antwoord ik steevast dat daar in Sengerema geen tijd voor is. Het is altijd moeilijk uit het ziekenhuis te ontsnappen en bovendien waait er altijd wel weer iemand bij me binnen. Afgelopen weken waren zelfs extreem druk en gezellig. Sanne Veltkamp, een van mijn opleiders chirurgie uit Nederland, en Erik Staal, chirurg die hier twee keer per jaar langskomt, waren afgelopen weken bij me op bezoek. Mijn veranda zat steevast elke avond vol nadat we ons in het zweet hadden gewerkt in het ziekenhuis en met name op de OK.
3 weken geleden kwam Sanne met haar schoonzusje aan in Mwanza. Sanne is dus één van de chirurgen in het Amstelland ziekenhuis waar ik mijn deel van de opleiding op de chirurgie heb gedaan. Van haar heb ik leren opereren en mijn eerste stappen op de OK leren zetten. Het was nu echt een feestje om haar te laten zien waar ik werk en om weer samen te werken. We hadden een oproep gedaan voor patiënten die een buikoperatie nodig hadden waar we normaal de kennis en kunde niet voor in huis hebben. Dit waren vooral mensen met een stoma die we de afgelopen tijd hadden aangelegd en die we nu konden opheffen. Samen hebben we de eerste dag poli gedaan, alle mensen die waren opgeroepen zaten netjes in de rij om door ons gezien te worden. Mijn Swahili komt goed van pas aangezien Sanne alleen ‘ninasema kiswahili kidogo’ (ik spreek een klein beetje Swahili) kan, wat haar echter wel bij elke ontmoeting van een collega of patiënt meteen een heleboel credits geeft! Na de poli hadden we een lijst met patiënten die we de komende twee weken zouden gaan opereren. We hadden met opzet niet een enorme ambitieuze lijst gemaakt om ervoor te zorgen dat we ook echt iedereen konden opereren, want het blijft natuurlijk wel Sengerema. De ene dag zijn de steriele jassen nog niet steriel, de andere dag is de anesthesist nog even spoorloos in de ochtend, enfin genoeg redenen te bedenken waarom we elke dag niet op tijd kunnen beginnen. Ik word nog steeds verrast door nieuwe situaties waarom mijn programma niet loopt zoals het zou moeten lopen. Echter word ik de eerste operatie dag exact om 9 uur, de afgesproken tijd, blij verrast door een telefoontje van Steven (hoofd van de anesthesie) om te vragen waar we zijn!? We zijn nog even op de afdeling om onze patiënten te zien, maar we beloven meteen naar de OK te komen! We kunnen inderdaad vrij soepel beginnen met onze eerste OK dag, waar we onze OK week openen met onze meest ingewikkelde patiënt van de week met een dubbel probleem; het opheffen van een (ingewikkeld) stoma en van een buikwandbreuk. Een aantal uren later is ons OK personeel onder de indruk en schuiven we onze patiënt moe maar voldaan van de OK tafel af. Nou hopen dat hij goed opknapt (en dat deed hij gelukkig enorm goed en snel!). De rest van de week loopt voorspoedig met wat Afrikaanse hobbels die Sanne neemt alsof ze al jaren hier werkt! Ik geniet van het samenwerken, ik hoef niet alle beslissingen alleen te nemen, het is heerlijk om weer eens onder supervisie te werken en met iemand te werken die werkt in hetzelfde land als waar ik ben opgeleid. Sommige dingen gaan hier toch een beetje anders en daar wen je aan, maar als ik dan weer met Sanne werk besef ik me opeens waar de dingen, die ik hier anders doe dan mijn collega’s, vandaan komen. Elke dag besluiten we met een biertje of gin-tonic op mijn veranda, met gesprekken over alles wat in het leven op dit moment voor ons belangrijk is, heerlijk.
De tweede week dat Sanne hier is, komt ook Erik met zijn vrouw Jiska naar Sengerema. Erik komt normaal gesproken met een heel team uit het Slingeland ziekenhuis, waar hij werkt. Dit keer was dat echter niet gelukt en kwam hij alleen met Jiska, wat eigenlijk wel goed uitkwam, omdat Sanne er ook was en we nu meer tijd hadden om eens te praten over het ziekenhuis. Ook is er nu voldoende tijd om al mijn ‘hoofdpijnpatiënten’ van de afgelopen weken te bespreken en samen te opereren. Erik en Jiska zijn er twee weken, wederom weken van gezelligheid en heerlijk om ook weer met Erik samen te werken. Het afgelopen weekend zijn Bonny (de pleegzoon van Erik en Jiska uit Sengerema) en zijn vriendin nog bij mij te gast. Zij zijn vanmorgen vroeg vertrokken na een gezellig weekend en weken hiervoor, dus nu is mijn huis weer stil, zover het stil kan zijn hier. Vandaag begin ik met mijn dienstblok, dus eigenlijk is het een stilte voor de storm waar ik nog even kort van geniet.
13-04-2017
Ik sta samen met dr. Kotecha, een chirurg uit Bugando, een van de grootste liesbreuken uit mijn carrière te opereren. Na mijn hels drukke dienstblok ben ik inmiddels een beetje bijgeslapen en grijp ik de kans om mijn chirurgische collega beter te leren kennen. Hij komt hier om de medisch studenten uit Bugando les te geven, maar is ook uitermate geïnteresseerd in de liesbreukoperaties met matten. Gisterenavond tijdens het eten hebben we besproken om samen een trainingsweek voor de techniek om liesbreuken met een mat te opereren te gaan organiseren. Aangezien deze patiënt gisteren op mijn afdeling was aangekomen, was dit een mooie kans om samen het liesbreukproject te beginnen. Mijn collega heeft muziek opgezet en hij heeft daarbij gekozen voor een playlist met zijn klassieke muziek, ik denk omdat hij me gisteren viool heeft horen spelen. Er komt allerlei muziek voorbij, en op het moment dat we enorm aan het worstelen zijn om de bloedingen onder controle te krijgen en deze enorme (sliding) hernia terug proberen te krijgen wordt het eerste deel van de 5e symfonie van Mahler ingezet! Voor de non-muziek kenners onder ons; dit is een vrij dramatische en heftige symfonie. Daarnaast heb ik deze muziek een jaar geleden gespeeld dus ik ken elke noot. Ik grinnik een beetje om de combi van het moment in deze operatie en de muziekkeuze van mijn operatie-genoot. We worstelen verder onder het trompetgeschal van Mahler en als er weer een rustig Bach muziekje voorbij komt hebben we onze mat ingehecht en sluiten we de huid van onze patiënt alsof er niks is gebeurd. Wel weer een klein geluksmomentje vandaag; Mahler in Tanzania tijdens het opereren…het moet niet veel gekker worden.
16-04-2017
Dolgelukkig neem ik afscheid van mijn collegae chirurgen uit Bugando. Ik was vanavond uitgenodigd bij dr. Kotecha voor een diner en gesprek samen met zijn collega dr. Washington. We bespraken onze plannen om een trainingsweek voor liesbreukmatten te gaan organiseren voor de chirurgie arts assistenten in Bugando. Eindelijk heb ik de goede mensen bij elkaar en lijken mijn plannen een succes te worden. Deze twee chirurgen heb ik afgelopen twee weken beter leren kennen en ik heb met beide een liesbreuk geopereerd. Ze waren beiden enorm enthousiast over de matten die ik gebruik, namelijk gesteriliseerde muskieten netten. De matten zijn afkomstig uit Engeland van de organisatie ‘operation hernia’ , met wie ik samen een trainingsweek voor de arts assistenten wil organiseren. Deze twee heren zijn enorm enthousiast en het lijkt erop dat het plan om matten voor de liesbreuk operatie de standaard te maken in Mwanza en omgeving, langzaam vorm gaat krijgen. Het begin is in ieder geval gemaakt!
Na een heerlijke Indische home-made maaltijd bespreken we hoe we dit het beste vorm kunnen gaan geven en welke periode goed zou zijn. Ik beloof deze week weer een telefoontje te organiseren met Chris Oppong, de chirurg en founder van ‘operation hernia’ en ik ga zorgen dat ik ook voor hen een stapel matten mee terugneem uit Nederland als ik volgende maand weer terug kom. Ik ga komende week voor de bruiloft van Nick en Willemijn naar Nederland, dus dat komt mooi uit om ervoor te zorgen dat Sengerema en nu ook Mwanza een nieuwe voorraad matten krijgt. We nemen afscheid en zingend rijd ik weg. Ik ben zo blij en enthousiast dat dit plan eindelijk vorm krijgt! In Sengerema zijn de matten inmiddels geïntroduceerd en kan een deel van mijn collega’s ermee werken. Maar om ervoor te zorgen dat dit ook doorgaat als ik er niet meer ben en meer chirurgen toegang krijgen tot het opereren met matten, moet ik samenwerken met Bugando. Dit bleek niet de makkelijkste taak, maar het lijkt erop dat ik mijn team inmiddels bij elkaar heb. Hongera!
1,786 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag