22-05-2017
Na bijna een maand in Nederland te zijn geweest, ben ik weer ‘thuis’ in Sengerema. En ja, het voelt echt weer als thuiskomen. Nederland was natuurlijk geweldig, het was heerlijk om bij Michiel te zijn en de bruiloft van Nick en Willemijn was echt fantastisch. Dat het de hele dag regende op de bruiloft zelf kon de pret niet drukken en het was enorm bijzonder om mijn allerbest maatje, mijn zus, te zien trouwen. Het voelde bijna alsof ik zelf weer ging trouwen. De foto’s kijk ik vaak terug en elke keer zie ik weer nieuwe dingen die super waren. Het afscheid in Nederland, met name van Michiel, viel me toch weer zwaar, maar desalniettemin is het ook heerlijk om weer terug te komen. Ik ben denk ik nog nooit zo fantastisch ontvangen bij terugkomst op mijn werk na een vakantie. Mijn verpleegkundigen, collega’s en zelfs een aantal patiënten die er nog steeds liggen beginnen spontaan te gillen van vreugde als ze me zien! Een fantastische ervaring. Een van mijn patiënten, waar ik 8 maanden voor gezorgd heb, heeft speciaal op mij gewacht om naar huis te gaan. Hij weigerde te gaan voordat ik hem had gezegd dat het goed was. Ik ben dan ook ontroerd als ik een ontslagbrief voor hem schrijf en hij mij zijn superheld noemt. Hij was meer dood dan levend toen hij 8 maanden geleden binnenkwam nadat hij 3 maanden thuis had gelegen na een motorongeluk. Na velen weken waarin ik dacht dat hij het niet zou halen werd hij langzaam beter en nu rijdt hij in de door een van mijn coassistenten gedoneerde rolstoel naar huis, met de breedste glimlach van het dorp op zijn gezicht, wat een feestje.
02-06-2017
Ik heb al eerder geschreven over het niet altijd aanwezig zijn van alle materialen en medicijnen die nodig zijn om al mijn patiënten optimaal te behandelen. Dat dit soms frustrerend kan zijn hoef ik niet meer uit te leggen. Dat dit ook positieve dingen kan genereren is misschien een ‘eye opener’. We worden gedwongen om creatief om te gaan met de beperkte middelen die er zijn en op deze manier toch zoveel mogelijk van onze doelen te bereiken. Ik werd laatst voor een artikel geïnterviewd waarin mij werd gevraagd wat ik allemaal voor ‘ongewone’ attributen in het ziekenhuis gebruik om mijn patiënten beter te maken. Hierop was mijn eerste antwoord dat er over het algemeen gewoon dezelfde dingen zijn die men in Nederland ook gebruikt. Echter, hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik realiseerde dat ik toch wel wat ‘abnormale’ dingen gebruik om mijn patiënten te behandelen . Ik heb bijvoorbeeld een gewone elektrische boor gekocht om mijn externe fixaties vast te zetten in de botten van patiënten met een open botbreuk. Mijn eerste fixatie deed ik met de handboor (voor medisch gebruik) die niet meer zo goed werkt. Ik boorde 1 pin iets te ver (röntgen hebben we niet op de OK) en voor ik het wist kreeg ik de pin met mijn dolgedraaide handboor bijna niet meer uit het bot waar hij juist niet in vast moest zitten. Na veel zwoegen en zweten lukte het uiteindelijk toch en ik besloot dat ik hier dus geen zin meer in had en het eerstvolgende bezoek uit Nederland nam een nieuwe boor voor me mee. Dit is nu de boor van ‘dr Hillide/dr Hiride, met een pleister op het steriele doek geschreven, tja de spelkunsten van mijn personeel zijn niet hun sterkste kanten…..Voor amputaties gebruiken we de elektrische zaag uit de schuur van dr Erik Staal (nee ik heb het gebruik van klus spullen niet zelf verzonnen). Gewoon wat handschoenen eromheen en in de sterilisator, werkt fantastisch!
Met opereren word ik vaak gedwongen tot creativiteit; als het mesheft ontbreekt zet ik mijn mes in een klem, ik gebruik een steriele handschoen als hoesje voor mijn diathermie als men weer eens is vergeten de cover te steriliseren, we gebruiken katheters als drain en de handschoen wederom wordt soms ook als katheterzak gebruikt bij gebrek aan beter. De katheters zelf zijn ook multi-inzetbaar; we gebruiken het als laatste redmiddel als een vrouw na de bevalling heel hard bloedt om de uterus mee te ‘packen’ zodat de bloeding hopelijk stopt. Ik gebruik dan meestal 4 katheters waarvan ik de ballonnetjes maximaal vul, en dit werkt vaak boven verwachting goed en helpt een vrouw haar baarmoeder te behouden, want de volgende stap is om die eruit te halen voordat ze eruit doodbloedt. In Nederland hebben we hier een speciale ballon voor, de zogenaamde ‘Bakri ballon’. Als de katheters nou ook bijna op zijn had een gynaecoloog uit Amerika die hier een tijdje werkte een tip voor me; gebruik een condoom rondom de kathetertip en vul die met water, dat werkt ook. Aangezien ik een netjes getrouwde vrouw ben en in een mission ziekenhuis werk waar de condooms gewoonlijk niet liggen te slingeren tussen alle nonnen, kreeg ik er een aantal van haar (medische) voorraad. Ik stopte ze in mijn doktersjas en besloot ze daar te laten aangezien de indicatie voor het gebruik een nogal acute is en ik dan geen tijd heb om op en neer te rennen naar huis. Mijn visite de volgende ochtend op de mannen chirurgie afdeling (mijn afdeling) samen met mijn mannelijke collega bracht me door dit slimme besluit mijn meest genânte moment van mijn Tanzaniaanse carrière tot nu toe. Je voelt hem al aankomen…..midden op de afdeling tussen al mijn vaste patiënten haal ik mijn stethoscoop uit mijn zak en slinger ik zo een van mijn condooms voor de voeten van mijn collega. Met een rood hoofd frommel ik het ding zo snel mogelijk terug in mijn zak in de hoop dat niemand het gezien heeft, maar helaas; mijn collega begint hard te lachen en geeft me een knipoog; dokter is dat wat ik denk dat het is…??! Ik wist niet dat je nachtdienst had! Uuuuh, nee, dat is voor een fluxus (baarmoeder bloeding)….jaja….enfin, uitleggen maakt het uiteraard alleen maar erger en ik besluit er maar een grap over te maken en zo snel mogelijk naar mijn volgende patiënt te lopen die me ook met een dikke grijs aankijkt. Misschien toch maar niet die condooms in mijn zak houden geloof ik.
Echter ben ik niet afgeschrikt door de ‘condoom blamage’ en had ik laatst met een Amerikaanse chirurg die op bezoek was een nieuwe creatieve oplossing met een condoom bedacht. We besloten een condoom rondom het stoma van onze patiënt vast te hechten omdat de huid eromheen helemaal kapot was door zijn vreselijke ziektebeloop in het ziekenhuis waar hij hiervoor lag. De normale stomazakjes werkte niet omdat niks bleef zitten en hij en zijn familie waren ten einde raad. Ze waren in voor ons condoom experiment om de huid te laten herstellen en toen het goed werkte waren ze ons eeuwig dankbaar. Waar een condoom in ruraal Afrika in een missie ziekenhuis al niet goed voor is!
1,668 totaal aantal vertoningen, 2 aantal vertoningen vandaag