01-09-2017
Ik zit in de taxi in Zanzibar samen met mijn ouders, we hebben een lang weekend vakantie. Dat blijft toch wel echt het voordeel van in een tropisch land wonen, dan kun je ‘even’ een weekendje weg naar een tropisch eiland! Als we Stone Town uitrijden gaat mijn telefoon; het ziekenhuis. Mijn telefoon nummer hangt inmiddels overal in het ziekenhuis dus ze weten me inmiddels overal te vinden. Het is een van mijn patientjes. Ik ken hem al 6 jaar, hij was opgenomen toen ik co-assistent was in Sengerema omdat hij uit de mango boom was gevallen en een dwars laesie had opgelopen. Hij werd een aantal maanden geleden opgenomen bij mij op de afdeling met een wond op zijn stuit doordat hij er te lang op gezeten had in zijn rolstoel. Ik herkende hem eerst niet maar toen zijn moeder mij herkende kwam alles weer boven. Hij lag 6 jaar geleden tijdens mijn hele kinderstage op de afdeling en terroriseerde de hele chirurgische zaal, hij regelde alle statusverdeling vanuit zijn bed en had elke ochtend een nieuw verhaal; we werden vrienden en ik noemde hem met Julia het boefje van de zaal, het woord wat hij tot op de dag vandaag nog weet! Hij is inmiddels groter geworden, hij is 14, maar zijn karakter is nog steeds hetzelfde. Hij is nu de vriend van alle mannen op mijn afdeling male 2, en bovendien mijn trouwe fan. En ik de zijne, ik maak elke dag nog even een praatje met hem voor ik naar huis ga en hij heeft me al 2 voetballen ontfrutseld. Zijn wond is nu ook eindelijk aan het genezen nadat we een nieuwe rolstoel voor hem hebben gemaakt via het fysio programma en ik hem een week geleden met een van de orthopeden uit Bugando waar ik veel mee samenwerk geopereerd en een stukje dood bot uit zijn stuitje gehaald. Het gaat goed met hem en hij kan waarschijnlijk volgende week naar huis. Maar daar belt hij niet voor, hij belt namelijk voor zijn buurman. ‘He dokter! Waar ben je? Mijn buurman zou gisteren geopereerd worden, maar dat hebben ze nog steeds niet gedaan! Hij heeft nu al voor de 3e dag achter elkaar niet gegeten en hij is nog steeds niet geopereerd..! Bovendien heeft er ook nog niemand visite gelopen dus hoe zit dan? Kom eens hierheen, je moet hem helpen!’. ‘ Ik ben nu in het ziekenhuis’, antwoord ik hem. ‘Ok, hoe aan we dit dan nu regelen…?’ Mijn collega heeft duidelijk zijn verantwoordelijkheid niet genomen vandaag, gelukkig houdt Jackson een oogje in het zeil en is hij weer aan het regelen geslagen. Ik glimlach aan de telefoon, wat een mooi mannetje, ik hoop dat hij doorgaat met studeren en uiteindelijk een goede baan kan vinden. Hij wil dokter worden zegt hij elke keer, al denk ik dat dat een forse uitdaging wordt als je in een rolstoel zit. Enfin, voorlopig gaat hij naar school en deze week is hij de regelaar op male2. Ik geef hem instructies welke arts hij moet opzoeken en stuur mijn co-assistent een berichtje om hem te helpen zodat zijn buurman inderdaad in ieder geval morgen geopereerd wordt. Ahsante sana mr Jackson, boefje van de male2.
28-10-2017
Ik sta op het podium met Kenyaanse artiesten om me heen en loop voor de laatste keer naar voren om het applaus in ontvangst te nemen. Ik heb de afgelopen 2 dagen concerten gegeven met een operagroep uit Nairobi! Ik glimlach en bedenk dat het wel erg bijzonder is hoe ik hier nou weer beland ben. Via via, zoals het natuurlijk altijd gaat in de wereld. Ik logeerde een tijdje geleden met Jooske bij Charlie, een vriend van een vriend uit Mwanza, in Usa River, op weg terug van vakanie in Leshoto. Hij nam ons mee naar een expositie en daar kwam ik Edita tegen. Edita is een half Duits half Italiaanse vrouw die in Nairobi woont en daar, ja je leest het goed, opera’s organiseert! Toen ze hoorde dat ik viool speelde werd ik acuut geboekt voor haar volgende concert in Arsuha met haar opera groep. Het werd een concert van Aria’s en ze hadden een ‘opera relief’ nodig van een instrumentalist, in dit geval werd dat dus viool. Zonder dat ze me een noot had horen spelen werd ik ingevlogen naar Arusha en groot voorop de flyer gezet. Ik kon met hun vaste pianist spelen en ze wist 100% zeker dat ik een fantastisch violiste was….no pressure! Gelukkig heb ik de groep niet teleurgesteld en hebben we 2 geweldige concerten gehad. Wat een leuke en goede musici, ze kunnen echt prachtig zingen. En de pianist is ook geweldig, wat een heerlijkheid om weer klassieke muziek te spelen en op het podium te kunnen staan! Daarnaast is het ook geen straf om in Usa River te verblijven. Vond ik het landhuis van Charlie al filmwaardig (ik waan mezelf in de film ‘out of Africa’), het huis waar we ons eerste concert spelen en met de hele cast mogen blijven logeren is twee keer zo groot en heeft een heuse concerthal. Als we de volgende ochtend met de hele cast aan het ontbijt zitten, ietwat brakjes van de borrel na het concert, voel ik me weer een beetje student op tournee met het Nederlands studenten orkest. Wie had de mooiste kamer? En waar gaan we nu weer naartoe voor het volgende concert, het is allemaal fantastisch georganiseerd en ik geniet er maar van, ook al is het een voor mij beetje bizarre wereld. Aan het einde van de concerten word ik uitgenodigd om binnenkort in Nairobi te komen spelen, misschien moet ik mijn carrière voortzetten als violiste in Afrika?!
23-11-2017
We zitten op het terras en proosten op onze succesvolle week. Afgelopen dagen was het dan eindelijk zo ver, we hebben een trainingsweek over liesbreukoperaties met matjes gegeven. Het is een project waar ik al mee begonnen ben toen ik werd ingewerkt door Niek. Ik had het al tijdens mijn tropenopleiding bedacht en voorbereid nadat ik door mijn opleider en oud tropenarts Frank Garssen werd meegenomen naar Ghana om voor de organisatie ‘operation hernia’ liesbreuken met muskietennet matjes te opereren. Toen de chairman van deze organisatie, Chris Oppong, ook nog eens enthousiast was om met de matten te beginnen in Tanzania was ik om; in mijn ziekenhuis gaan we beginnen met deze betere techniek en ik wil al mijn liesbreukoperaties met matten doen. Zo gezegd, zo gedaan.
Liesbreuken komen over de hele wereld veel voor, met name bij mannen en al helemaal in landen waar veel fysiek werk wordt gedaan. Zo ook dus in Tanzania. Het is vervelend en vaak pijnlijk om een liesbreuk te hebben, maar het grootste probleem is dat deze liesbreuk beklemd kan raken waardoor je als je pech hebt en er een darm in je liesbreuk vast zit een darmperforatie kunt krijgen. Als je daar dan weer te lang mee door blijft lopen kun je zelfs aan dood gaan, reden genoeg dus om liesbreuken te opereren. Veel onderzoeken hebben aangetoond dat je liesbreuken beter niet direct kan dichthechten omdat de kans dan veel groter is dat het terug komt. Je kunt beter een matje gebruiken. Aangezien deze matten erg duur zijn er mensen geweest die hebben onderzocht of je ook muskieten netten kunt gebruiken, aangezien die van hetzelfde materiaal worden gemaakt, en dat blijkt goed te werken. Zodoende kunnen we nu ook deze betere techniek gaan gebruiken op plekken in de wereld waar de doorsnee patient niet genoeg geld heeft voor een matje en de verzekering, als men die al heeft, dit niet dekt. Een organisatie in Engeland, ‘operation hernia’, heeft hier een project van gemaakt dit en stuurt deze matten gratis steriel op. Zodoende had ik beschikking over liesbreuk matjes en kon ik mijn collega’s gaan trainen. Het leek me echter beter om ook de artsen in opleiding tot chirurg in Bugando te gaan trainen en de matjes voor hen beschikbaar te maken als ze als chirurg terug gaan naar hun district ziekenhuizen. Zo hebben we een groter bereik met het trainen van dokters en kunnen we er hopelijk voor zorgen dat in een groter deel van Tanzania matjes beschikbaar worden voor de gemiddelde patient. Dr Kotecha, een chirurg in Bugando, werd hier enorm enthousiast voor en samen hebben we deze week georganiseerd. Het had nogal wat voeten in aarde, maar het is dan eindelijk gelukt. Samen met een chirurg/operation hernia trainer uit Engeland hebben we afgelopen week alle laatste jaars chirurgen in opleiding, nog een aantal dokters van de chirurgie en twee van mijn collega’s uit Sengerema getraind. Iedereen was laaiend enthousiast en ik natuurlijk mega trots, het was echt een geweldige week. We hebben ook met de hospital director besproken om de matjes lokaal in Bugando te gaan steriliseren zodat we het hele project selfsustainable kunnen maken. Stap bij stap, maar ik heb het gevoel dat dit gaat lukken, dit was in ieder geval een goed start! Kotecha oppert dat ik moet beloven om over een jaar terug te komen voor de jaarlijkse trainingsweek. Misschien inderdaad wel een goed excuus om jaarlijks terug naar Mwanza en Sengerema te mogen komen.
30-11-2017
Ik sta samen met Darius aan de operatie tafel, we gaan zo onze meest ingewikkelde patiënt van deze week opereren; een man met een dwarslaesie en twee fistels op zijn stuit door het doorliggen. Ik ben blij dat ik samen met Darius op de OK ben. Darius is een plastisch chirurg uit Uganda die ik ken via dr Penn, een orthopeed waar ik veel mee samenwerk uit Bugando. Ze zijn studievrienden en toen ik Penn vroeg om een paar maanden geleden te helpen met de operatie van mijn andere dwarslaesie patiënt kwam hij met het idee om Darius ook uit te nodigen. Met een klein beetje financiële hulp van Stichting vrienden Sengerema Hospital organiseerde ik de eerste plastisch chirurgie outreach sinds lange tijd. Het werd een succes. Darius vind het prettig om in Sengerema te werken, we zijn volgens hem beter georganiseerd dan Bugando, en daar ben ik natuurlijk stiekem wel een beetje trots op. Ik doe elke keer de poli voor hem voordat hij komt zodat we zijn tijd maximaal kunnen inzetten. We maakten samen een plan hoe hij vaker kon komen en hebben bedacht dat hij voor hazenlip patiënten zou komen, waar een Amerikaanse organisatie ‘smile train’ per patiënt voor betaald. Zo kon hij de rest van de plastisch chirurgische patiënten er gratis bij opereren, wat met name brandwond contracturen zijn. Aangezien we in Sengerema veel patiënten met brandwonden opereren en dus ook veel contracturen zien, is dit een zeer welkom bezoek. Darius is nu al voor de 4e keer in Sengerema en we zijn langzaam vrienden geworden. We opereren uren samen aan alle contracturen van de kinderen met oude brandwonden wat mijn vaste patiëntengroep is geworden en ik heb inmiddels veel van hem geleerd. Hij wil ook een kliniek en followup poli via de fysio beginnen voor onze hazenlip patiëntjes. Hij maakt de juiste mensen enthousiast en ons team hier begint ook van hem te houden. Hij houdt ervan vanalles te organiseren en is daar goed in, wat ons een goed team maakt. Hij heeft het zelfs al een keer voor elkaar gekregen om om 8uur ’s ochtends het OK team klaar te hebben staan en te beginnen met opereren, een hele prestatie weet ik uit ervaring. De dag loop ook vandaag voorspoedig en ’s avonds proosten we op een intensievere samenwerking, hongera!
19-12-2017
Ik stap vanuit het bloedhete Dar es Salaam het vliegtuig in naar het koude Nederland. Ik ga voor de feestdagen op vakantie naar Nederland. Het is alweer 7 maanden geleden dat ik voor het laatst in Nederland dus mijn lief en familie vonden het wel een goed plan als ik met de kerst dit jaar in Nederland zou zijn. Ik heb zin om iedereen te zien, al moet ik zeggen dat Tanzania inmiddels ook wel echt thuis is en ik Nederland niet zo erg mis op het moment. Ik heb inmiddels een behoorlijk sociaal netwerk opgebouwd en een goede modus op mijn werk gevonden. Veel dingen die ik heb opgebouwd lopen inmiddels goed en mijn team en ik zijn goed op elkaar ingespeeld. Ik weet mijn grenzen inmiddels aardig aan te geven en hoef niet steeds weer 3 dagen bij te komen van mijn dienst! Dat ik Nederland momenteel niet zo erg mis is ook deels omdat mijn lief afgelopen maand bij me was en we een supermaand in Sengerema hebben gehad.
Ik ga zitten in het enorme tweeverdieping KLM toestel, de steward vertelde me net dat er wel 400 mensen in zitten momenteel! Ik besef me dat het de laatste vakantie naar Nederland is. Ik zal in Juni met pijn in mijn hart Tanzania verlaten. Ik heb dan bijna twee jaar in Sengerema gewerkt, wat betekend dat ik al mijn papieren moet vernieuwen. Michiel en ik hebben samen besloten dat afgelopen twee jaar fantastisch waren, maar dat het nu wel weer tijd is om echt samen te wonen, niet een keer in de drie maanden, vandaar dat ik weer terug naar het koude Noorden ga. Ik heb gelukkig een fantastisch opvolger gekregen; Rian Jager. Zij zal in mijn voetsporen gaan treden en de connectie zijn tussen Nederland en Sengerema. Ik ben heel dankbaar dat ze me op komt volgen, ik kan Sengerema daardoor met een geruster hart achterlaten. Maar het duurt gelukkig nog even, in Januari mag ik gewoon weer terug en lekker terug aan het werk gaan. Dat maakt dat ik nu eerst kan genieten van de kerst en oud en nieuw met mijn familie in Nederland. Op een goed 2018 met weer nieuwe avonturen!
1,536 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag