Kazi Njyngi

Door Rian Jager, 23 april 2018

Het ziekenhuis is druk. Heel druk. Er zijn meer dan 300 bedden. 3 keer zo veel als het aantal waar ik in Nederland voor zorgde en bijna 10 keer zo veel als in Congo. Gelukkig hebben we ook meer dokters, 15 in totaal, en ook aan co-assistenten is er geen gebrek (5 uit Nederland en maar liefst 50 uit Bugando, het universiteitsziekenhuis in Mwanza). Samen met Hilde zie en doe ik in een week zo veel spannende dingen dat ik er een boek over zou kunnen schrijven. We repareren knieschijven en bovenbenen, staan te zwoegen op keizersnedes en doen de opvang van auto-ongelukken. Het duizelt me als ik zie wat Hilde in twee jaar tijd voor elkaar heeft gekregen: een training voor het gebruik van matjes bij liesbreuken, een poli- en operatieprogramma voor kinderen met hazenlippen met een Ugandese plastisch chirurg en het opzetten van adequate brandwondenzorg. Om nog maar te zwijgen over het dagelijkse werk, projectmanagement voor stichting vrienden van Sengerema en het onderwijzen en superviseren van de Nederlandse co-assistenten.

Het ziekenhuis wordt erg goed bezocht en patiënten worden over het algemeen prima geholpen. Er is vanzelfsprekend een hoop ruimte voor verbetering en de uitdagingen liggen voor het oprapen, zoals meedoen met de management meetings die voornamelijk in het Swahili plaatsvinden. Waar te beginnen? Ik heb mezelf eerst maar eens drie maanden gegund om te wennen.

1,547 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag