African Life

Regelmatig zie ik mailtjes op mijn Radboud account voorbij komen over de ‘noodstroomtest’. Maanden, dagen, uren, minuten van intensieve voorbereiding. Tot in de puntjes zijn alle scenario’s besproken en is er sprake van dubbele bezetting. Een uitermate vakkundige voorbereiding om, op de Intensive Care, te testen of de noodstroomvoorziening nauwkeurig werkt. Petje af. Alhier is het dagelijkse kost dat de stroom, zonder noodplan, zonder ‘noodkreet vooraf’ zowaar uitvalt. Tja, reanimeren in het donker inmiddels ook een van m’n skills geworden, en een bevalling in het donker moet ook nog wel lukken. Pole! Iets lastiger wordt vier baby’tjes tegelijk beademen, die door het gebrek aan stroom zonder flow en zuurstof komen te zitten. Tips (in de trant van extra armen o.i.d.) zijn zeer welkom..

Special Case

Het lijken wel themaweken. De ene week staat in het teken van congenitale (aangeboren) afwijkingen, de andere week van de resuscitaties. Deze week is het themaweek ‘prematuriteit en dysmaturiteit’ (respectievelijk: te vroeg geboren, dan wel te laag gewicht voor de leeftijd). Dan heb ik het niet over een klein beetje prematuur of klein, ik heb het over piepjong en ienieminie. Deze week hebben we namelijk 6 (!!) 24 – 25 – 26 wekers op tafel gekregen met gewichten varierend tussen de 380 – 600 gram (initieel allemaal levend). De improvisatieshow is er niks bij, want in een kind van 380 gram krijg je geen infuus ingebracht. Dan maar creatief met een groene canule (infuus) in de navel. Soort navelvenelijn, maar dan net wat anders? Een van deze kanjers is nog steeds in leven, is roze, ademt zelfstandig en toont veel pit (vermoedelijk 25 weken en nu 500 gram). Dit kindje ligt de hele dag te kangaroeen bij haar welwillende, liefdevolle moeder. Door het luisteren naar haar hartslag, haar ademhaling te voelen en de warmte van moeders borst als kruik te gebruiken, is dit dametje ijzersterk en so far vastberaden te willen leven. 

Project NICU

Met 10.291 bevallingen in 2014 en een perintale sterfte van 350 baby’s per jaar, in Sengerema Hospital, is het plan vanuit Stichting Vrienden Sengerema Hospital ontstaan een Neonatale Intensive Care Unit (NICU) op te zetten. In de week van wereld prematurendag, arriveerden allereerst onze ‘Do It Yourself’ couveuses (ook weer zo 2015: DIY). Niek heeft deze vakkundig in elkaar gesleuteld en direct in de lak gezet (tja, het oog wil ook iets!). 19-11-2015 was dan eindelijk de grote dag: de grande opening van ‘onze’ NICU! Rijen baby’tjes, varierend tussen de 500 – 1000 gram, liggen met smart te wachten op een warm plekje in de hippe, houten couveuses. Kleurrijke covers zorgen voor een ‘gezellig’ geheel.

Afgelopen weken hebben Niek (tropenarts), Marije (kinderarts-neonatoloog) en ik hard gewerkt aan het trainen van lokale artsen en verpleegkundigen van het ‘Dedicated NICU’ team. Een nauwkeurig uitgekozen select gezelschap, die ons stokje zullen overnemen na vertrek. Op infintieve wijze hebben we themadagen gecreëerd, om het team ‘from scratch’te trainen. Vol enthousiasme werd er mee geschreven, werden adequate vragen gesteld- en werd elke dag afgesloten met een ‘local fotoshoot’ (en sierden we vervolgens als profielfoto’s op Whats app en Facebook). Middels training on the job (met andere woorden: leren op de werkvloer) hebben we getracht ons dedicated team kennis te laten maken met ‘Danger Signs’ (ofwel: alarmsymptomen). Door vroegtijdige herkenning, proberen we te trachten naar vroegtijdige anticipatie- en dus voorkomen van mortaliteit. Tijdens de neonatale reanimatie trainingen conform ‘Helping Babies Breath’ heeft het team vijfmaal een echte setting mogen aanschouwen- en vervolgens mogen uitvoeren (en vijf resuscitaties per dag is ook wel echt mijn persoonlijke record..). Dus naast kennisoverdracht, hebben we ook bijgedragen aan fysieke training: van het klaslokaal naar de verloskamers is best een obstacle run.. (helaas niet voor Dokter Hogeveen; pole sana).

 Contrasten

Twee weken ‘afzien’. Twee weken een beetje mogen proeven van het Afrikaanse leven. Twee weken waarvan één zonder stroom, en één zonder stromend water (knap onhandig). Na een mindset lukt het prima om ons te wassen uit een teil regenwater, en het toilet te flushen met emmertjes (met vaak nog wat zand en blaadjes ertussen). Regenwater koken om de tandjes enigszins ‘hygiënisch’ te kunnen laten stralen. Haren wassen met een waterteil op de veranda is na een dag hard werken ook best ontspannend (je wilt niet weten, na een dag in het blauwe, plakkerige OK-pak..). Toch kwam de Westerling bij ons naar boven- en werd een beetje luxe (of tja; iig stromend water) toch wel weer zeer gewaardeerd. Dit sloeg echter een beetje door na het boeken van onze reis (en door het weber-b-fractuur dus de nodige aanpassingen..). Na twee weken volle dagen en avonden te hebben doorgehaald, was het tijd voor een welverdiende vakantie..

M&M ‘sisters’ in de rimboe

Gehuld in kekke afritsbroek en bijpassend hoofddeksel besloten M&M de rimboe te trotseren.. Not! Geen beige ‘ANWB setje’ voor ons… Het, ooit helder witte gips, is echter wel prachtig beige van kleur.. Goeie schutkleur om het wildlife niet af te schrikken. Met een luxe 8 persoons (!!) 4×4 passeren we de fraaie, groen gekleurde Serengeti. Op zoek naar ‘dé big 5′. Marije waant zich als Freek Vonk 2.0, gaat af op oergeluiden en spot zodoende het ene na het andere wilde dier. Mission accomplished: big 5 gezien in drie dagen tijd.

Onze chauf besloot heroïsche acties te ondernemen om ons te imponeren- en reed pontificaal de bedding van de rivier in om één te worden met de drie meter lange krokodil met z’n parelwitte gebit. Gevalletje pole sana. Hij riskeerde vervolgens zijn leven om ons weer uit deze bedding te krijgen. Met een hartactie ruim boven de 100 slagen per minuut, noodscenario’s al uitgestippeld door deze twee controlfreaks (stel je voor.. tussen de krokodillen in het gips..) en de nodige geslaagde kiekjes keerden we vervolgens weer terug in de serene rust van het wilde natuurlandschap.

We maken ons wel zorgen over de visus van de gemiddelde Tanzaniaan. Overal waar deze lange blondines verschijnen, worden we aangezien voor zusjes- dan wel twins (Kulwa; de eerste, Marije dus, en Dotto; de tweede..). Gelukkig ging Marije pas studeren toen ik werd geboren..

And the story continued.. 

Na een dag stofhappen en hobbelen met aan de horizon een prachtige ondergaande zon en een felgekleurde regenboog is het tijd voor onze eerste overnachting in de bush. Althans; na het uithalen van flink wat stunts door madam Hogeveen. Allereerst moesten de dames een 30 meter lange (Afrikaanse) hangbrug (dus niet zo steady) over een woeste rivier trotseren. Normaliter een adrenalinekick. Met een gipsenblok van 3 kg een ware uitdaging! Op één pootje heeft ze het einddoel bereikt- en stond het invaliden golfkarretje vervolgens aan de overzijde te wachten om ons naar onze Presendential Suitete brengen.. Jawel, a house with a view! Privé bubbelbad op het balkon, met een uitzicht over de ‘oneindige vlakte’ (vrije vertaling van Serengeti). Kortom: wekker om 05.30, een plons in het warme water en genieten van een prachtig schouwspel: een lucht die van dieproze veranderde naar rood oranje met een gouden opkomende zon achter de gebergtes. Idyllisch en memorabel.

Ons mankepootje wordt inmiddels een ware pro op haar vlotte krukken. Met behendige manoeuvres (en soms bijzondere capriolen; voor Milou meerdere hartverzakkingen per dag..) kan ze zich steeds sneller verplaatsen. Een ding: je raakt haar in ieder geval niet makkelijk kwijt,  je hoort d’r van kilometers verre al aankomen.. Is het niet van de krakkemakkige, krakende rolstoel (van de verloskamers, vul maar in hoe die eruit ziet/ruikt..), dan wel van het gesjok op krukken. Het meest fantastische schouwspel is ‘s nachts, in het pikkedonker. Dan komt ze voorbij hinken met een avonturierlijke nachtlamp om d’r hoofd gespannen..

De laatste daagjes hebben we heerlijk relaxed op Zanzibar volbracht. Het is vooral hard werken om zand in het gipsen pootje te vermijden en te zorgen dat de temperaturen onder het gips acceptabel blijven. Dat is lastig, met 31 graden.. Ook daar hebben we wat op bedacht! Marije gaat gestrekt naast haar strandbedje, bedekt het gipsen pootje vakkundig met een elegante plastic zak en doet ‘droog’ de borstcrawl, terwijl Milou een paar emmers zwembadwater over het geheel gooit. Leverde best grappige taferelen op… (foto’s van ons avontuur zijn te vinden op Facebook)

What’s next?

Na een droomreis is het weer tijd voor de (keiharde) realiteit. Marije is vrijdagochtend weer veilig gearriveerd in het koude Nederland (met 30 graden temperatuur verschil!). En tja, alles voor een upgrade naar Business Class he? Ik ga weer in de ‘NICU-modus’ en nog een maand hard knallen met ons fantastische dedicated team- en bijzondere populatie baby’tjes! More to come, keep you all posted!

1,159 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *