Op de stoel van..

Anonimiteit

Het leven in anonimiteit is voorbij. In Afrika ben je de eeuwige attractie. Op straat. In het ziekenhuis. Op de markt. Waar niet? Zijdelings vang ik vlagen op van een verhitte zwarte pieten discussie in Nederland. Alhier wordt om de haverklap ongegeneerd ‘mzungu mzungu’ (vrije vertaling: bleekscheet) geroepen (hetgeen echter geen scheldwoord is). Waar maakt Nederland zich ook alweer druk om? Daarnaast wordt er te pas en te onpas aan je haar gekriebeld, je huid geaaid en kan een ‘I love you’ niet achterblijven. Een betere therapie tegen onzekerheid dan Afrika, is er klaarblijkelijk niet.. Ik sla een aanbod om beroemd te worden in ieder geval vriendelijk af. Niks voor deze ‘loner’, die continue aandacht..

Alleen sukkels hebben het druk

Mijn facebookpagina vult zich met de snel vermenigvuldigende kop ‘alleen sukkels hebben het druk’. Ik verschiet en schaal mijzelf direct in die groep van sukkels (zelfs zonder het artikel te hebben gelezen). Ja, zelfs in ‘hakuna matata’ Afrika ervaar ik druk. Mijn werktempo ligt ook alhier hoog (zeker in vergelijking met de locals), en ik probeer werkelijk alles uit mijn werkdag te halen (tja, ik zie dagelijks, op een rustige dag, tijdens de visite dan ook wel minimaal 30 baby’tjes, en krijg gemiddeld nog wel vijf spoedjes/opnames op een dag). Daar waar menig Afrikaan ‘pole pole’ voorbij sjokt, ben ik intussen al drie keer op en neer gerend naar het laboratorium, de pharmacy of rennend naar een reanimatie op de Labour Ward. Hier geldt meer het principe: morgen weer een dag. Is het mijn schildklier? Word ik opgefokt door ‘ongezonde suikers’, of gewoon aard van ‘t beestje.. Leerpuntje voor deze Westerling?

Op de stoel van God

Menig kinderarts heeft dit prachtige, rakende boek van kinderarts Paul Brand in z’n boekenkast pronken. Een boek dat inzicht geeft in de moeilijke beslissingen waarvoor kinderartsen staan. Keuzes over leven en dood. Normaliter draag ik, als physician assistant, wel een grote verantwoordelijkheid- maar nooit de eindverantwoordelijkheid die mijn collega neonatologen (specialist voor zieke- en te vroeg geboren baby’s) dragen (nog meer respect Doc’s!). Hier in Afrika ervaar ik die positie, die ene op de stoel.. Ter illustratie: deze week kreeg ik een baby’tje op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit), die ‘s nachts per keizersnede geboren was. Het kindje had helaas forse opstartproblemen, dus had flinke ondersteuning nodig. Dit resulteerde in een ernstig stuipend kindje bij opname. Na opstarten van alle mogelijke middelen die ik tot mijn beschikking heb alhier (en dat is al creatief zijn), liet het kindje zien dat het niet goed ging. Zijn hartje stopte er tot tweemaal toe mee, en ook de ademhaling liet het afweten ondanks uitgebreide langdurige ondersteuning. Op een dergelijk moment zit ik op ‘die troon van verantwoordelijkheid’. Ik heb na zorgvuldige overweging besloten dat verdere behandeling van dit kleine, zorgwekkende mannetje geen zin meer had. Een beslissing die intens is om hier in je eentje te maken. Een beslissing die knaagt. Want is het de juiste? Wat blijkt: het kind maakte zelf een keuze. Een keuze om, ondanks het staken van de voorgeschreven therapie, te willen leven. Omringd door liefde koos het kind ervoor om nog even van zijn moeder te kunnen genieten. Intens en, ondanks het feit dat ik zelf niet gelovig ben, tekenend voor het feit dat wij God niet zijn.

Het ene oor in.. 

Tijdens de afgelopen jaren van studie zijn heel wat (ingewikkelde en zeldzame) ziektebeelden de revue gepasseerd. Sommige ziektebeelden gaan het ene oor in, blijft wellicht een derde van hangen, en gaan het andere oor weer uit. Ziektebeelden die, door de geavanceerde 20 weken echo’s, zeldzaam zijn geworden in de Westerse wereld. Hier kan ik mijn hart ophalen, want ik zie (aangeboren) ziektebeelden die mijn ogen alleen ooit op papier voorbij hebben zien komen. Enerzijds ‘machtig’ om te mogen ervaren, aanschouwen en diagnosticeren. Anderzijds een ‘kriem’, omdat behandeling veelal onmogelijk is, en je de prognose als ‘infaust’ (niet met het leven verenigbaar) moet afgeven. Een situatieschets: afgelopen week werd ik door Siobhan (Amerikaanse gynaecoloog) gebeld om een (thuisgeboren) baby vanuit de spoedeisende hulp te beoordelen. Het kindje had een cloacale malformatie (een verbinding tussen vagina (of schede), de plasbuis en de endeldarm), een blaasextrophie (blaas buiten het lichaam gelegen), wervelkolom afwijkingen, beenstandsafwijkingen, een ernstige hartruis en een anusatresie (ontbreken van de anus). Succes Daktari Milou. Ouders wilden graag dat het kindje een kans kreeg, zodoende alles uit de kast gehaald om het kind te stabiliseren en doorverwezen naar het grotere Bugando ziekenhuis in Mwanza. Ik probeer alles fotografisch vast te leggen. Zodoende kan ik serieus een leerboek ‘congenitale afwijkingen’ (aangeboren afwijkingen) samenstellen… (en mijn collega’s van de NICU krijgen wekelijks al een voorproefje via de app-groep haha).

Project NICU

Het ‘Project NICU’ maakt inmiddels stappen. We zijn nu twee weken effectief open, en de opnames volgen in een rap tempo. Een afdeling waar kritiek zieke baby’tjes liggen, waar we roeien met de riemen die we hebben. Deze week starten Niek (tropenarts) en ik met trainingen ‘Neonatal Life Support’ gebaseerd op het principe van ‘Helping Babies Breath’ voor het gehele ziekenhuis. Intensief, uitdagend en hard nodig. Aanstaande donderdag komt Marije (neonatoloog) ons ‘power-team‘ versterken, en gaan we intens hard werken aan een goede basis voor ons ‘dedicated NICU-team’. Komende maand wordt hard knallen (en een weekje vakantie met Marije), jullie horen meer van me in december!