Over de helft!!!

Het is ongelofelijk hoe hard de tijd voorbij vliegt terwijl ik in Sengerema werk. Ik ben inmiddels over de helft van mijn tijd hier en heb in gedachten tientallen zo niet honderden verhalen en ideeën verzameld die ik zou willen vertellen. Zoals jullie gemerkt hebben, is daar weinig van terecht gekomen.

De reden daarvoor zullen de meesten wel geraden hebben; het is achterlijk druk in het ziekenhuis en met alle projecten die ik erbij doe, ben ik blij als ik een dag niet achter de computer zit en gewoon lekker kan sporten of een biertje kan doen (met name het laatste).

Mijn werkdag begint meestal om half acht en gaat door tot het weer half acht is, waarna ik vaak nog een paar uur werk aan projecten van het ziekenhuis en de stichting. Ook in het weekend ga ik vaak nog een paar uur het ziekenhuis in en werk ik aan de projecten. Daarnaast heb ik een keer per 2-3 weken dienst. De diensten zijn 72uur continu en worden gedaan naast het gewone werk, met als gevolg dat je drie dagen lang gemiddeld 4 uur per nacht slaapt terwijl je de overige uren werkt. Al met al zorgt dat voor een gemiddelde werkweek van 70-100 uur.

Ondanks dat heb ik regelmatig tijd voor ontspanning en mensen die op bezoek komen. En wat bezoek betreft heb ik niet te klagen; tot nu toe heb ik ongeveer iedere maand bezoek gehad (in totaal 10 mensen exclusief het chirurgisch uit Doetinchem) en dus een vrijwel continue aanvoer van kaas en ander lekkers (ik heb serieus nooit zo veel kaas gegeten als nu).

Laura is inmiddels ook al twee keer geweest en elke keer als we samen zijn is het weer een feestje. Cadeautjes voor elkaar, bijkletsen over de dingen die we meegemaakt hebben maar vooral samen zijn en van elkaar genieten. Ik denk dat dat een van de dingen is die ik ondanks alles onderschat heb. Het verlangen om bij elkaar te zijn is groot en wordt alleen maar groter. Wat dat betreft is het heerlijk om over de helft te zijn en kan ik niet wachten op de dagen dat we weer echt samen zijn.

Verscheurd

De vraag is nu natuurlijk of wat ik hier doe het gemis waard is. En deze vraag is alleen maar moeilijker geworden, omdat het gemis veel groter is dan ik vooraf had kunnen voorstellen. Tegelijkertijd is de drang om hier te zijn en bij te dragen aan de patiëntenzorg en structurele verbetering van het ziekenhuis ook veel groter geworden dan ik me had kunnen voorstellen.

Hoe ontzettend diep mijn werk hier me raakt realiseer ik me pas volledig sinds de afgelopen weken. Overdenkend wat ik tot nu toe heb gedaan, wat ik meegemaakt heb en wat ik nog wil doen, merk ik dat ik diep ben meegezogen in de problemen van de mensen hier. Zowel op individueel niveau als op overstijgend niveau merk ik dat de problemen van Sengerema me aan het hart gaan.

Bijna dagelijks maak ik iets mee wat me tot tranen zou kunnen roeren als ik de tijd zou nemen om erbij stil te staan. Ofwel omdat het zo prachtig is dat je tot tranen geroerd bent, ofwel omdat het zo verschrikkelijk is dat je geen woorden kunt vinden om de ellende onder woorden te brengen. Verhalen van diepe ellende, verlies en terminale ziekte wisselen elkaar in sneltreinvaart af met verhalen van moed, hoop, dankbaarheid en liefde. Wanneer ik wel de tijd neem zoals nu, krijg ik alsnog tranen in mijn ogen en realiseer ik me hoe bijzonder het is om op deze plek te werken en hoe belangrijk het werk is wat we hier doen.

Een van de gekke dingen aan dit alles vind ik dat het bijna onmogelijk is om dit over te brengen aan een ander. In veel opzichten is het te vergelijken met verschil tussen horen dat de zus van je buurman een ongeneeslijke ziekte heeft of dat je eigen gezinslid het heeft. De fysieke afstand en de grote verschillen tussen hier en Nederland maakt dat het weinig emotie teweeg brengt bij anderen, terwijl ik er midden inzit en continu word meegezogen in het leven van hier.

Mede om die reden ben ik ook zo ontzettend dankbaar voor alle bezoeken die mijn vrienden en familie brengen. Op die manier kan ik de twee werelden toch met elkaar verenigen en kan ik straks een groot stuk van wat ik hier meemaak meenemen naar huis en delen met anderen.

TanzaNiek

Dat ik enige impact heb, kan ik zeker van zijn. Afgelopen week heb ik namelijk een Tanzaniaantje van 2.15 kilo naar huis ontslagen nadat ik 3 weken voor hem en zijn moeder had gezorgd. Op zich is dat niet zo bijzonder, maar het bijzondere eraan was dat het kindje uit dank naar mij vernoemd is (volledige naam Niek Mandela), omdat ik intensief voor het kindje en moeder had gezorgd rond de bevalling. Wat mij betreft de grootste eer die een moeder je kan geven en een bevestiging dat het werk wat ik hier doe gewaardeerd wordt.

Ook op grotere schaal merk ik dat mijn aanwezigheid hier impact heeft. Ik leid een aantal grote projecten waaronder het opstarten van een couveuseafdeling (een NICU) en de reorganisatie van het inkoopbeleid en uitgifte van medicatie. Daarnaast ben ik nog met een aantal andere projecten bezig, die nog in de beginfase zitten.Het opzetten van de couveuse afdeling is nu echt begonnen. Met Stichting VSH hebben we inmiddels genoeg geld opgehaald voor de renovatie, medische apparatuur en twee verpleegkundigen voor drie jaar. De apparatuur hebben we grotendeels in Nederland aangeschaft en is inmiddels onderweg met een nieuwe container vol materialen voor Sengerema. Afgelopen week zijn de sloophamers ter hand genomen en is er begonnen met de renovatie die noodzakelijk was voor het starten van de NICU. Waarschijnlijk kunnen we de NICU in oktober officieel openen.

De reorganisatie van het inkoop en uitgifte beleid is voor velen misschien wat abstracter, maar het komt er op neer dat het ziekenhuis met ondersteuning van Stichting VSH (hopelijk later ook van anderen) het aankoop en uitgifte beleid aanpast. Concreet houdt dit in dat medicatie en verbruiksartikelen zoals infusen en verbandmaterialen op een strategische manier worden ingekocht en dat vrije uitgifte van een aantal medicamenten beperkt wordt. Deze maatregelen samen gaan per jaar een enorme (mogelijk tot honderdduizend euro) besparing opleveren en vooral ook zorgen voor een betere continuïteit van zorg. De eerste stappen hiervoor zijn nu genomen, maar het is nog zoeken naar externe hulp naast de steun van SVSH om de stappen die nodig zijn voor deze nieuwe aankoopstrategie te financieren.

Tot slot

Al met al kan ik zeggen dat het werk me fantastisch bevalt en dat ik veel meer gedaan krijg in een jaar dan ik had durven hopen voordat ik ging. Ik krijg alle medewerking en steun die ik nodig heb vanuit hier, maar ook vanuit Nederland. Ik ga soms door diepe dalen, maar leef meestal op het top van mijn kunnen en geniet met volle teugen. Meer dan ooit ben ik ervan overtuigd dat dit werk mij op het lijf geschreven is en dat het enorm belangrijk is dat we het ziekenhuis hier ondersteunen.

1,033 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *