Karibu tena Renske

De afgelopen drie weken heb ik opnieuw deze bijzondere plek mogen ervaren. En het voelde even goed als vier jaar geleden.

Na mijn co-schap (2011) heb ik me blijvend betrokken gevoeld bij het ziekenhuis.  Als co heb ik vooral veel ervaringen opgedaan en veel geleerd over het zelfstandig werken als arts. Op medisch-inhoudelijk gebied had ik regelmatig het gevoel dat ik zoveel meer wilde doen, maar de kennis ontbrak. Daarom had ik het voornemen om terug te keren met meer kennis en ervaring.

Nu, inbetween jobs, was het uitgelezen moment. Omdat ik de afgelopen jaren in de kindergeneeskunde heb gewerkt, ben ik daar nu ook het meeste mee bezig geweest; in nauwe samenwerking met Niek (mede oud-co-assistent en tropenarts hier, voor wie hem niet kent). De dagen waren steeds makkelijk gevuld met de dagelijkse visite over de zieke neonaten en de prematuren (+- 20 prematuren tussen 1.2-1.8 kg met hun moeders als couveuse op een zaal); supervisie voor de huidige co-assistenten op de kinderafdeling en de aanwezigheid op de verloskamers.

Door beperkte foetale bewaking is het geregeld nodig om een baby te ondersteunen na de geboorte. Dit varieert van enkele handelingen tot reanimatie. Een paar medewerkers zijn getraind; maar niet iedere persoon die aanwezig is bij een bevalling heeft ook de kennis en vaardigheden om te zorgen voor een pasgeborene met een slechte start. Om hier verandering in te brengen hebben Niek, een AMO (dr. Caroline), een verloskundige (mama Kagimbwa) en ik de cursus ‘Helping babies breath’ gegeven. Een cursus in de basistechnieken van de opvang van een pasgeborene, met achtergrondinformatie, maar vooral veel tijd om te oefenen op een pop. Voor sommigen de eerste uitleg over het vasthouden van masker en ballon en dus zeker geen overbodige oefening! Iedereen, student en leerkracht, was enthousiast en zo werden het leerzame middagen. Wat belangrijk is, is dat het niet bij deze ene training blijft. Om bekwaam te blijven is oefening nodig en dus zal de cursus op termijn gevolgd worden door regelmatige herhaling, simulatie-onderwijs en bedside-teaching.

In de minder drukke uren ben ik achter de laptop gekropen om te werken aan protocollen voor de zorg voor prematuren en neonaten. Het werken met protocollen is nog niet heel gangbaar; maar het zal snel wennen en de zorg op een hoger niveau brengen. Daarbij is het voor mij wel stoeien en afwegen tussen wat ik idealiter zou willen en wat praktisch haalbaar is in de lokale omstandigheden! Het uitzicht op een speciale kamer/afdeling voor intensieve zorg voor pasgeborenen (zie weblog Niek) klinkt als muziek in mijn oren. Ook daarmee zal er veel in de zorg verbeterd worden. Nu is er namelijk weinig zicht op de kinderen (gewikkeld in doeken) en wordt verslechtering van de conditie pas (te) laat opgemerkt.

Er is nog veel werk te doen, maar de goede weg is ingeslagen en met de inzet van Niek, Stichting Vrienden Sengerema Hospital en vele anderen ben ik ervan overtuigd dat de zorg voor prematuren en pasgeborenen over een jaar echt op een hoger niveau zal zijn. Waarbij ik me dankbaar voel om de eerste stappen mee te hebben mogen zetten.

Naast het werk was het heerlijk om weer in Sengerema te zijn. Er is veel veranderd; maar tegelijk ook veel hetzelfde gebleven. Elizabeth en Martha zijn geen spat veranderd en zorgen nog steeds goed voor de co-assistenten. Oude contacten werden makkelijk weer hersteld en onder het genot van een biertje ben ik bijgepraat over hoe het hen hier vergaan is. Zo bleef het toch ook nog een beetje vakantie 😉 De tijd is om gevlogen en ondertussen ben ik weer terug in het koude (!) Nederland, precies op tijd om maandag aan de huisartsopleiding te beginnen!

Renske van den Elzen

1,041 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag