Een jaar! 
Waar we in december elkaar aankeken en ons afvroegen of we dit leven in de tropen wel langdurig vol zouden kunnen houden, zitten we nu met een drankje in onze hand te genieten van onze prachtige tuin en zijn we het er over eens. We zitten hier goed. In het afgelopen jaar is er veel gebeurd waar we nu tevreden op terug kunnen kijken. We zijn gesetteld, gewend, huis is af, tuin staat er stralend bij, het werk in het ziekenhuis loopt en Noud groeit (nog steeds) als kool. We zijn blij met de balans die we hebben gevonden, waardoor we nu een hele poos al de volle focus kunnen hebben op patientenzorg en de lange termijn projecten die we belangrijk vinden te doen.
Met trots kunnen we delen dat de verbouwing van de kinder IC klaar is en enige tijd in gebruik genomen is. De patientmonitors zijn (na vertraging door binnenlandse bureaucratie) inmiddels binnen en aangesloten. Het is nog even wachten op de zuurstofapparaten om de functie van de afdeling als IC volledig te kunnen vervullen maar, maar tot die tijd liggen de meest zieke kinderen al op fijne bedden op een overzichtelijke afdeling.
De verpleegkundigen zijn blij met hun nieuwe werkplek en wij merken hierdoor dat de motivatie van het personeel is gegroeid. Een enorm positieve uitkomst! De komende weken zullen in het teken staan van training voor gebruik van de monitors en op het gebied van medische zorg voor kritiek zieke kinderen.
Foto’s: ter vergelijking voor en na verbouwing PICU vanuit ongeveer dezelfde hoek, foto vanuit de nieuwe nursing office naar binnen kijkend en eentje met ook de monitors erop.

128 totaal aantal vertoningen, 4 aantal vertoningen vandaag

Terwijl de moeders rustig met hun kinderen buiten zitten, spelen en eten, wordt er op de kinderafdeling hard gewerkt! De verbouwing loopt voorspoedig. Na al het afbreken en slopen is de wederopbouw begonnen en zien we langzaam de beginselen van een nieuwe, overzichtelijke afdeling! Een afdeling waar in de toekomst de meest zieke kinderen beter kunnen worden gemonitord en de verpleging middelen en skills hebben om deze kinderen beter te verzorgen. Een mooi vooruitzicht!

 

334 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

‘Kazi iendelee’. Een befaamde uitspraak van de huidige president hier in Tanzania. Letterlijk vertaald betekend het; het werk moet doorgaan! Deze uitspraak past op dit moment erg goed bij ons bestaan. Het is flink aanpoten in het ziekenhuis, zowel bij de directe patienten zorg als het managen van de lopende/opstartende projecten. Op dit moment worden onder andere de nieuwe patiëntmonitors in de NICU volop gebruikt, is de verbouwing van de kinder IC begonnen, worden de wasmachines en drogers van het ziekenhuis eindelijk gerepareerd, zijn er (helaas opmerkelijk veel) kinderen met ernstige brandwonden die op kosten van de stichting behandeld worden en zijn we op de achtergrond een groot project met SOLAR energie opgestart wat hopelijk volgend jaar zijn vruchten af gaat werken.

Naast het harde werken hebben we de eerste twee familiebezoeken achter de rug. Wat was dit een feest. Heerlijk om Noud herenigd te zien met zijn liefhebbende opa, oma, pake en beppe. Dit zijn gouden momenten die onze uitzending verrijken omdat we ons leven en geluk graag met hen te delen. Met hen hebben we de nodige ontspanning opgezocht en hebben we veel klusjes in en rondom ons verbouwde huis afgerond.

Door hun bezoek beseffen wij ons hoe erg we inmiddels gewend zijn geraakt aan het leven hier. Ze wezen ons op de kleine maar bijzondere dingen die we hier dagelijks meemaken, die we onbewust als vanzelfsprekend zijn gaan beschouwen. Een voorbeeld hiervan is de 25-jarige melkboer die ongeveer 3x in de week op de stoep staat. Hij schijnt slechts één koe te hebben die elke dag wordt gemolken. Deze melk brengt hij dan op zijn oude fiets naar ons toe. Met het harde fietsbelgerinkel weten wij dat hij er is en kopen we 8 ‘koppen’ melk bij hem. Althans, meestal… Want het gebeurt ook nog wel eens dat het kalfje al heeft gedronken of dat hij onderweg toevallig een andere geïnteresseerde klant tegenkwam. Dan hebben we pech en hopen we hem de volgende dag opnieuw te treffen. Deze melk gaat overigens in de koffie die van lokale  fair trade boeren rondom de kilimanjaro wordt afgenomen en ook maakt onze hulp ‘mama cecilia’ er heerlijke verse yoghurt van.

Ook het leven van Noud zit vol met klein geluk. Iedere ochtend als hij bij het opkomen van de zon wakker wordt, kijkt hij met smart uit naar de komst van zijn beste vriendin (onze tweede hulp) Stella, zijn oppas. Hij ‘helpt’ haar bedrijvig met het doen van de was en gaat met haar dagelijks de hort op. Ze gaan naar de lokale schooltjes voor het contact met andere kinderen en gaan geitjes en eenden kijken in de tuinen van mensen in de omgeving. Daarna gaat hij achterop bij Cecilia naar de markt voor haar boodschappen waarmee ze steeds een fantastisch middagmaal in elkaar zet. Al met al is het een heerlijk vrij leven in de natuur voor een dreumes van bijna anderhalf jaar. Als Stella even geen zin heeft in een luier dan loopt hij overigens een groot deel van zijn dag zijn blote bips rond. Haar maakt het gelukkig niets uit als hij op verschillende plaatsen binnen of buiten zijn behoefte doet, ze ruimt het met een grote glimlach weer op en Noud krijgt een compliment.

Tot slot zijn wij erg blij en trots dat we vorige week mede dankzij jullie de publieksprijs van het Albert Schweitzerfonds in de wacht mochten slepen met ons project ‘Iedere minuut telt in Tanzania’ op de kinderafdeling. We willen iedereen bedanken die ons heeft ondersteund en heeft gestemd! Een uitgebreidere update over dit project volgt later nog.

Veel liefs, Koen, Sharon en Noud.

640 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Publieksprijs van het Nederlands Albert Schweitzer Fonds voor ‘Iedere minuut telt in Tanzania’, een project van Stichting Vrienden Sengerema Hospital.

De Publieksprijs van € 2.500,- ging naar onze tropenarts Koen Gelpke met zijn project ‘Iedere minuut telt in Tanzania.’ Er werd de afgelopen weken bijna 6.000 keer gestemd op de 8 verschillende projecten die meededen aan de publieksprijs. Het project van Koen kreeg de meeste stemmen.

De meeste kinderen in Afrikaanse ziekenhuizen overlijden aan aandoeningen die relatief eenvoudig te behandelen zijn. Door middel van training, innovatieve technologie en verbetering van de faciliteiten maakt dit project het makkelijker voor het (overbelaste) personeel om patiënten de juiste zorg op het juiste moment en plaats te geven. Hierdoor wordt de kwaliteit van zorg beter en kunnen er naar verwachting 50-100 kinderlevens per jaar gered worden.

358 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

156 totaal aantal vertoningen, 2 aantal vertoningen vandaag

De tijd vliegt in Sengerema. De vorige keer schreef ik vooral over de opbouw van ons nieuwe leven hier en het wennen aan deze grote verandering. De verbouwing van ons huis is inmiddels achter de rug en deze liep iets anders dan verwacht… De voorgestelde vijf dagen werden helaas ruim vijf weken, waarna we onze aannemer (die later stiekem geen aannemer bleek te zijn) noodgedwongen hebben moeten ontslaan. Hij liet ons in een ravage achter met de handen in het haar. Gelukkig sprong het ziekenhuis voor ons in de bres en heeft een degelijke aannemer de klus voor Tanzaniaanse begrippen redelijk vlot en redelijk netjes afgemaakt. We genieten nu elke dag van een woonkamer zo groot als een balzaal en onze prachtige veranda die door de avondzon in een goudgele gloed wordt gedoopt. Het maakt dat de stressvolle periode die achter ons ligt snel vergeten wordt en biedt ons een welkome ontspanning voor de uitdagingen die we dagelijks trotseren op de werkvloer.

Als gezin hebben we helemaal onze draai gevonden. Noud speelt erop los in onze achtertuin, die met de recente start van het regenseizoen in enkele weken van dorre zandbak tot levendige jungle is omgetoverd. Hier heeft hij ook kennisgemaakt met zijn eerste tropische regenbui. Aanvankelijk iets terughoudend door het oorverdovende lawaai van de stortregen op het golfplaten dak, ging het roer snel om toen hij ontdekte hoe leuk het kan zijn de dikke druppels proberen te vangen met beide handen in de lucht. Dit resulteerde uiteraard in een volledig nat pak, maar dat mocht de pret niet drukken!

Op de werkvloer is de routine ook aardig gevormd. Het afdelingswerk gaat me eenvoudig af, ik voer steeds meer operaties zelfstandig uit en een hele zwik intense avond- en nachtdiensten waarin ik het ziekenhuis draaiende probeer te houden zijn een feit. Ik heb de begeleiding van de eerste groep Nederlandse coassistenten met veel plezier afgerond. Mijn collega Malouk en ik zijn versterkt door twee hardwerkende AIGT (tropenartsen) in opleiding. Hun begeleiding doet mij beseffen dat ik het afgelopen half jaar enorm gegroeid ben, maar het zet mij ook op scherp om mezelf te blijven ontwikkelen in zowel het superviseren/opleiden als mijn medisch handelen.

Het eerste project wat ik in mijn rol als projectbegeleider onder mijn hoede heb, is inmiddels in volle gang. We hebben monitors van GOAL3 geïnstalleerd op de NICU; de afdeling waar onze kleinste en vaak ook ziekste patiëntjes worden opgenomen. Deze monitors helpen om de toestand van de pasgeborenen in de gaten te houden en alarmeren automatisch als er een levensreddende actie vereist is. Dit is gezien het chronische personeelstekort erg welkom, maar ging zeker niet zonder slag of stoot. Er gingen meerdere trainingsmomenten aan vooraf om de verpleegkundigen het adequate gebruik van de monitors uit te leggen. Het bleek allereerst een enorme uitdaging om iedereen op een vast moment in de week bij elkaar te krijgen. Daarnaast startten de trainingen structureel een driekwartier te laat. Dit is een aspect van het werk in de tropen waar ik nog steeds aan moet wennen en wat meer flexibiliteit van mij vergt dan ik vooraf had verwacht.  Daarnaast leek voor het personeel het gebruik van de monitors aanvankelijk meer werk op te leveren, waardoor er een drempel ontstond om deze nieuwe en nog onbekende technologie te gaan gebruiken. Maar na enkele weken trainen en gebruik op de werkvloer lijkt het erop dat ze het nut en belang ervan echt zijn gaan inzien. Ze sluiten ze de kinderen nu bij opname direct zelfstandig en op correcte wijze aan en dat is vooral op de kleine lichaampjes van prematuren lang niet altijd even eenvoudig. Ik ben er nog steeds niet achter wie van de verpleegkundigen in de beginfase tijdens de nachtdienst steevast alle alarmen uitzette. Maar ik heb meer compassie en begrip gekregen voor hun situatie als ik me bedenk dat ze in hun eentje een hele afdeling van minstens 10 zieke baby’s onder hun hoede hebben. In Nederland is dat namelijk 1 verpleegkundige op 2 kinderen. De werkdruk is dus ontzettend hoog, ze moeten veel diensten draaien en het loon komt verre weg niet overeen met de verantwoordelijkheden die ze krijgen

Al met al is er een hoop gebeurd tijdens het eerste half jaar van onze uitzending. We houden jullie op de hoogte en zullen ook de komende tijd weer ons beste beentje voor blijven zetten.

Koen & Sharon

496 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

112 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag

112 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag