Sinds eind 2017 zijn stichting vrienden sengerema hospital en stichting SIMBA bezig met het inzamelen van fondsen om 2 nieuwe anesthesie machines te regelen voor Sengerema. De nood hiervoor is hoog, omdat er op dit moment maar een goede machine is. Veel operaties lopen hierdoor vertraging op, ook wanneer er spoed is. Deze situatie is onacceptabel omdat mensen onnodig sterven wanneer de anesthesie niet of niet veilig gegeven kan worden.

Daarom zijn we dan ook extra blij dat we kunnen aankondigen dat we 2 apparaten besteld en betaald hebben en dat deze in februari geleverd zullen worden. Bij de volgende uitzending van stichting SIMBA en de chirurgen uit het Slingeland ziekenhuis verwachten we weer voldoende veilige anesthesie apparaten te hebben. Mede hierdoor kunnen er in april weer tientallen kinderen en volwassenen geholpen worden tijdens de uitzendingen. Maar bovenal betekent dit dat er de komende jaren veilig geopereerd kan worden door alle lokale artsen die 95% van de operaties doen!

De apparaten die we gekocht hebben zijn speciaal ontwikkeld voor de niet-westerse setting en zijn erg veilig en prettig in gebruik. Daarnaast kunnen ze lokaal onderhouden worden. Een zeer welkome aanvulling bij het apparaat wat er nu al staat. Voor de geïnteresseerden is er meer te vinden op https://www.gradianhealth.org/our-products/uam/

We zijn ontzettend blij met alle steun die we hebben gehad voor dit project!!

 

954 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

De documentaire Ieder kind verdient een naam gaat op zondag 17 februari in première in filmhuis en cultureel podium LUX Nijmegen. Graag willen wij LUX hartelijk bedanken voor het enthousiasme, de medewerking en het beschikbaar stellen van de zaal.

De eerste voorstelling begint om 12.00 uur en is voor genodigden en geïnteresseerden. Mocht je graag bij de première aanwezig willen zijn, stuur dan een mail naar denise@deniseeigenbrood.nl.

1,084 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

De documentaire ‘Ieder kind verdient een naam’ is een samenwerking tussen crossmediaal journalist Denise Eigenbrood en Stichting Vrienden Sengerema Hospital. In deze expliciete en integere film wordt de kijker meegenomen naar een Neonatale Intensive Care Unit (NICU) voor baby’s in Sengerema, een district in het Afrikaanse Tanzania. Deze couveuseafdeling waar te vroeg geboren en ernstig zieke baby’s worden opgenomen, is in 2015 door drie Nederlandse artsen vanuit Stichting Vrienden Sengerema Hospital is opgericht. De belangrijkste reden hiervoor was de hoge babysterfte in Tanzania, namelijk tienmaal hoger dan in Nederland.

De toentertijd 26-jarige Milou van Ingen zei gelijk voluit ‘ja’ toen haar werd gevraagd vanuit de stichting projectleider te worden van ‘Project NICU’. Een functie die begon met het schrijven van protocollen en gebruiksklaar maken van de toekomstige NICU. Inmiddels staat deze functie vooral in het teken van het niveau handhaven, verder opleiden van personeel en plannen bijstellen waar nodig. Al dit harde werk door Nederlandse medici in samenwerking met het NICU personeel in Sengerema werpt zijn vruchten af: In 2017 daalde het sterftecijfer met 40% en het ziekenhuis waar tot drie jaar terug baby’s frequent overleden, heeft nu een grotendeels zelfstandig functionerende NICU met hogere overleving.

In november 2018 vertrok Milou voor de zesde keer in drie jaar naar haar geliefde NICU om, naast het draaien van 24-uurs bereikbaarheidsdiensten, te inventariseren en plannen te maken voor wat er nog nodig is om het uiteindelijke doel te bereiken: een zelfredzame NICU en een verdere daling van het sterftecijfer.​

De titel ‘Ieder kind verdient een naam’ is gebaseerd op het feit dat ouders in Tanzania vanwege het hoge risico op overlijden rondom de geboorte, baby’s vaak niet direct na de geboorte de vooraf bedachte naam durven te geven. Project NICU streeft ernaar dat de babysterfte zodanig daalt, dat ouders vertrouwen krijgen in een toekomst voor hun baby en ze direct na de geboorte een naam durven te geven. De erkenning die elk kind verdient. Filmmaker Denise Eigenbrood volgt in de film de gedreven Milou en haar collega’s in Sengerema. In woord en beeld krijgt de kijker zicht op hoe het dagelijks leven op een NICU in een ontwikkelingsland met zeer beperkte middelen er aan toe gaat, en wat de uitdagingen zijn op weg naar een zelfredzame afdeling voor deze allerkleinste- en kwetsbare patiënten. Daarnaast wordt de kijker geconfronteerd met de emotionele onderlaag die binnen deze setting constant voelbaar is: de vreugde wanneer een kind het leven weer kan vastgrijpen, de pijn van het overlijden van baby’s, de eindeloze inzet van het personeel om de beste mogelijke zorg te bieden, de zorgen over de toekomst van de NICU en daar tegelijkertijd een rotsvast vertrouwen in hebben.

Neem een kijkje op de website en de facebookpagina.

1,580 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

In Sengerema voel ik me nooit alleen. Als mijn katten en hond me niet gezelschap houden dan is het wel de onophoudelijke stroom van bezoek. In augustus en oktober verwelkomde ik mijn tropenvriendinnen, in oktober kwam het team van dokter Staal uit Doetinchem op een chirurgische missie, en in november werkte ik samen met een heus NICU team die gewapend met camera onder andere mijn doen en laten kwam filmen. Als klap op de vuurpijl kwam mijn voorganger Hilde vorige week aan om samen een training te geven in het universiteitsziekenhuis van Mwanza.

Voor ieder van hen betekent Sengerema iets anders. Ieder heeft zijn eigen herinneringen, eigen vrienden en eigen gevoelens bij de stad en het ziekenhuis. Ik hoef ze absoluut niet te vermaken, meestal hebben ze het druk genoeg met hun eigen volle agenda. Deze Sengerema veteranen laten mij weer nieuwe dingen zien die ik nog niet had ontdekt en nieuwe mensen ontmoeten waarvan ik nog niet wist dat ze hier ook woonden. Stuk voor stuk koesteren deze wageni (gasten) warme gevoelens voor dit land, deze stad en dit ziekenhuis. Een gek gevoel, dat ‘mijn’ Sengerema ook ‘hun’ Sengerema is. Een fijn gevoel, dat we zoveel ervaringen met elkaar kunnen delen en bespreken, zodat het uiteindelijk ‘ons’ Sengerema wordt. Een heerlijk gevoel dat ze mij kunnen helpen bij patiënten casus waar ik zelf niet uit kom en mijn uitlaatklep zijn na een lange dag.

Op de schaarse momenten dat er even niemand in de buurt is kan ik extra genieten van de rust en vooral van de meegebrachte kaas, chocola en pepernoten. Sengerema is dan voor even weer helemaal van mij alleen.

I never feel alone in Sengerema. If it wasn’t for my cats or my dog who are keeping me company, it is the never ending stream of visitors. I welcomed my friends from tropical medicine in August and October, doctor Staal and his surgical outreach team joined in October, and in November I worked with a NICU team that amongst other things filmed me during my daily work. To top it all off my predecessor Hilde arrived last week to train surgical residents in the university hospital in Mwanza.

To all of them Sengerema has a different meaning. Everyone has his own friends and feelings towards the town and the hospital. No need to entertain them, usually they are too busy with their own schedule. These Sengerema veterans show me parts of town I didn’t discover yet and introduce me to people I didn’t know lived here as well. One by one they have their own personal feelings towards this country, this city and this hospital. It’s a strange feeling that ‘my’ Sengerema is also ‘their’ Sengerema. It’s a nice feeling, to be able to discuss our experiences with each other, so eventually it becomes ‘our’ Sengerema. It’s a great feeling that they can help me with cases I cannot solve and be my outlet when I come home after a long day.

In the few moments that I am by myself I enjoy the piece and quiet even more, and especially the cheese, chocolate and cookies. For a moment, Sengerema is mine alone.

1,404 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

In een zucht zijn de twee weken in het warme en fijne Sengerema omgevlogen. Enerverende, intensieve en ook emotionele dagen verstreken in een veel te rap tempo. Trots, voldaan en met beginnende heimwee kijk ik terug op de afgelopen 14 dagen: de prachtige 336 uren en veel te snel tikkende 20.160 minuten. Tevreden met het eindresultaat, maar ook bewust van de uitdagingen die er nog in de toekomst liggen.

Baby Leah

Lijkbleek en grauw van kleur wordt Leah op de NICU opgenomen. Ze is op tijd geboren en slechts enkele uren oud. Haar bezorgde moeder verliest haar geen seconde uit het oog.  Teder aait ze haar kleine, zachte handjes. Uit haar mondje stroomt bloed. Ook haar billen zijn bezaaid met donkerpaarse, plakkerige bloedresten. Zeer angstig kijkt ze uit haar ogen. Een hoge, zeer schrijnende huil, doet ook vermoeden dat ze misschien in haar hersenen aan het bloeden is. Ze heeft veel moeite met ademen. We starten met ademhalingsondersteuning. Haar moeder houdt de slangen stevig vast, want de koppeling is onlangs kapot gegaan. Op het moment dat we met een laryngoscoop, een medisch instrument dat wordt gebruikt voor het inspecteren van het strottenhoofd, in haar mond willen kijken waar al het bloed vandaan komt, spuit een grote stroom bloed ons tegemoet. Leah lijkt ons in vlot tempo te ontglippen. Ik denk dat ze een ernstige stollingsstoornis heeft. Met elkaar maken we een behandelplan, met de middelen die we tot onze beschikking hebben.  Allereerst geven we haar extra vitamine K, een medicijn dat nodig is voor een goede bloedstolling. Daarnaast geven we haar medicijnen om de zuurtegraad in haar maag te verlagen en bestellen we veel bloed. Tot onze grote vreugde kunnen we zelfs plasma, stollingsfactoren, bestellen.  De eerste dagen blijven kritiek. Ze krijgt wel steeds meer kleur om haar mooie, gave snoetje. Na drie dagen is Leah mooi roze, bloedt ze niet meer en begint ze zelfs wat te zuigen aan de borst! De toekomst met een stollingsstoornis zal zeker niet zorgeloos zijn, maar de eerste fase heeft ze goed overleefd!

Baby Maria Neema

In het kader van de documentaire over Project NICU, krijgen we hoog bezoek! We mogen Maria Neema en haar lieve moeder verwelkomen op de NICU. Maria Neema is een prachtige, mollige baby met doordringende, donkere ogen. Tussen haar ogen heeft haar moeder een mooie stip getekend, welke haar bescherming zal bieden. Maria Neema werd in februari ruim vier maanden te vroeg geboren, en woog minder dan 500 gram. Moeder en kind hebben hard geknokt, en inmiddels is Maria Neema in gewicht vertienvoudigd. Elke maand komen Maria Neema en haar moeder langs, om andere moeders op de NICU aan te moedigen. Dit is waarvoor Project NICU bestaat! Hun verhaal is te zien in de documentaire, die begin volgend jaar in premiere zal gaan.

NICU feest

Alle moeders hebben ontzettend fijn meegewerkt, en zich kwetsbaar durven opstellen voor de documentaire over Project NICU. Om alle moeders en staff te bedanken, hebben we afgelopen week een NICU feest georganiseerd. Een zeer uitgebreide, lekkere Afrikaanse maaltijd met liefde gekookt door onze mama Saidi. De tafels lagen bezaaid met babykleding. De 40 aanwezige moeders mochten twee setjes kleding uitkiezen voor hun pasgeboren kroost. Een gezellige middag met Afrikaanse ‘bongo flavour’ op de achtergrond, brede glimlachen van oor tot oor en…. een vloer gevuld met vissengraat en kippenbotjes. Een waardevolle afsluiting!

Cultuurverschillen omarmen

Mijn zesde bezoek in drie jaar tijd. Verknocht aan Sengerema. Verslaafd aan het reizen naar Tanzania. Toch bemerk ik altijd nog cultuurverschillen. Sinds de komst van de NICU zijn er al veel kinderen levend naar huis ontslagen, op een plek waar de dood altijd dichtbij is. Deze zegeningen tel ik. Ik ben trots op de grote vooruitgang die we vanuit de stichting hebben geboekt de afgelopen jaren. Helaas overlijden er nog steeds veel baby’tjes. Uit cultureel oogpunt, sterven deze kinderen veelal alleen. Dit is nog steeds iets, wat tegen mijn gevoel ingaat. Ik heb het hier ook geregeld over met mijn collega’s in Sengerema. Zij begrijpen ook mijn visie en gevoel hierbij. We omarmen elkaars achtergrond en cultuur. Zo leren we van elkaar. Toch kan ik geen kind alleen laten sterven tijdens mijn bezoek. Het geeft mij voldoening om ze net een beetje extra liefde te geven, wat tedere woorden in te fluisteren en een liedje te zingen voordat ze ‘gaan’.  Ook Denise heeft deze waardevolle laatste momenten gedeeld met een aantal stervende kindjes. Eindeloos waardering voor mijn topper, voor wie de dood voor het eerst zo dichtbij kwam.

Karibu tena

Met lood in mijn schoenen en een zwaar gevoel verlaten we Sengerema. Wat hebben we een boel mogen doen en ervaren de afgelopen twee weken. Dit bezoek was ik met name aanwezig als projectleider. Gesprekken met mijn lokale collega’s. Kijken waar de knelpunten liggen. Anticiperen. Blijven ontwikkelen met elkaar. Ik heb de enorme werkdruk opnieuw mogen ervaren. Een werkdruk die stijgt, omdat het aantal baby’s op de NICU toeneemt. Daarnaast was ik 24/7 aanwezig als consultant. De complexiteit van de patienten stijgt enorm. Patienten vanuit een behoorlijke regio melden zich inmiddels in Sengerema voor diagnosticering en behandeling. Deze week heb ik weer meer pathologie voorbij zien komen, dan ik het afgelopen jaar heb gezien. Een baby met ontbrekende buikspieren, een baby met een afwijkende schedelvorm, een baby met paarskleurende gewrichten etcetera. Ook werden enorm veel extreem prematuren opgenomen. Kleine kanjers voor wie het leven na een week zonder beademing toch meestal te zwaar wordt.

Afgelopen maart wonnen Iris en ik de Albert Schweitzer Prijs. Van dit geld wordt momenteel een ontwikkelingspolikliniek opgezet. En hoe! Veel moeders melden zich de hele dag door met hun baby’tje voor controle en nazorg. Iris gaat in februari hard aan het werk met verdere opzet en invulling van de ontwikkelingspolikliniek, die op korte termijn in verbouwing gaat.

Denise en ik gaan alle indrukken even samen laten bezinken. We hebben een hoop meegemaakt, mogen ervaren en vooral veel uren gemaakt de afgelopen twee weken. Beginnende heimwee ontstond al op het moment dat we de zware, ijzeren poort van het ziekenhuis verlieten. Een steen op onze maag. Ook voor Denise vormt Sengerema een tweede thuis. Dit biedt perspectief voor onze toekomst!

Samen met Maria Neema en haar moeder 

1,534 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Vandaag was het feest op de NICU. De mama’s van de zieke baby’s op de NICU en prematurenafdeling en het personeel werden even goed in het zonnetje gezet met een overheerlijk diner en ‘kledingmarkt’. Alle mama’s mochten een mooi setje uitkiezen voor hun pasgeboren baby.

906 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Afgelopen maanden werd door middel van donatiepotjes bij de kassa’s van Lebowski, Café de Blonde Pater, Bairro alto, DOWN TOWN, MOOD Conceptstore en Stadsbakkerij De Bie 430 euro opgehaald voor Project NICU.

Vandaag hebben we van een kwart van het geld 160 potjes antibiotica, 83 infusen, 24 infuussetjes, 10 voedingssondes, 10 flessen paracetamoldrank en zeven digitale thermometers gekocht. Het overige geld wordt gebruikt om de afdeling sterieler te maken met speciale vereiste kledij, nieuwe bedlakens en speciale schoenen.

1,034 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Ook in Sengerema wordt stil gestaan bij Wereld Prematuren Dag. “Every little step is a big miracle”.

984 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Team NICU 2018 is in Tanzania gearriveerd. Met mooie support van het KLM Royal Dutch Airlines personeel, gaan zij vanaf aankomende week hard aan de slag op de NICU. Daarnaast wordt tijdens dit bezoek gefilmd voor een documentaire. Meer informatie en updates gaan in de komende maanden volgen. Wordt vervolgd!

916 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

1,518 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag