In een zucht zijn de twee weken in het warme en fijne Sengerema omgevlogen. Enerverende, intensieve en ook emotionele dagen verstreken in een veel te rap tempo. Trots, voldaan en met beginnende heimwee kijk ik terug op de afgelopen 14 dagen: de prachtige 336 uren en veel te snel tikkende 20.160 minuten. Tevreden met het eindresultaat, maar ook bewust van de uitdagingen die er nog in de toekomst liggen.
Baby Leah
Lijkbleek en grauw van kleur wordt Leah op de NICU opgenomen. Ze is op tijd geboren en slechts enkele uren oud. Haar bezorgde moeder verliest haar geen seconde uit het oog. Teder aait ze haar kleine, zachte handjes. Uit haar mondje stroomt bloed. Ook haar billen zijn bezaaid met donkerpaarse, plakkerige bloedresten. Zeer angstig kijkt ze uit haar ogen. Een hoge, zeer schrijnende huil, doet ook vermoeden dat ze misschien in haar hersenen aan het bloeden is. Ze heeft veel moeite met ademen. We starten met ademhalingsondersteuning. Haar moeder houdt de slangen stevig vast, want de koppeling is onlangs kapot gegaan. Op het moment dat we met een laryngoscoop, een medisch instrument dat wordt gebruikt voor het inspecteren van het strottenhoofd, in haar mond willen kijken waar al het bloed vandaan komt, spuit een grote stroom bloed ons tegemoet. Leah lijkt ons in vlot tempo te ontglippen. Ik denk dat ze een ernstige stollingsstoornis heeft. Met elkaar maken we een behandelplan, met de middelen die we tot onze beschikking hebben. Allereerst geven we haar extra vitamine K, een medicijn dat nodig is voor een goede bloedstolling. Daarnaast geven we haar medicijnen om de zuurtegraad in haar maag te verlagen en bestellen we veel bloed. Tot onze grote vreugde kunnen we zelfs plasma, stollingsfactoren, bestellen. De eerste dagen blijven kritiek. Ze krijgt wel steeds meer kleur om haar mooie, gave snoetje. Na drie dagen is Leah mooi roze, bloedt ze niet meer en begint ze zelfs wat te zuigen aan de borst! De toekomst met een stollingsstoornis zal zeker niet zorgeloos zijn, maar de eerste fase heeft ze goed overleefd!
Baby Maria Neema
In het kader van de documentaire over Project NICU, krijgen we hoog bezoek! We mogen Maria Neema en haar lieve moeder verwelkomen op de NICU. Maria Neema is een prachtige, mollige baby met doordringende, donkere ogen. Tussen haar ogen heeft haar moeder een mooie stip getekend, welke haar bescherming zal bieden. Maria Neema werd in februari ruim vier maanden te vroeg geboren, en woog minder dan 500 gram. Moeder en kind hebben hard geknokt, en inmiddels is Maria Neema in gewicht vertienvoudigd. Elke maand komen Maria Neema en haar moeder langs, om andere moeders op de NICU aan te moedigen. Dit is waarvoor Project NICU bestaat! Hun verhaal is te zien in de documentaire, die begin volgend jaar in premiere zal gaan.
NICU feest
Alle moeders hebben ontzettend fijn meegewerkt, en zich kwetsbaar durven opstellen voor de documentaire over Project NICU. Om alle moeders en staff te bedanken, hebben we afgelopen week een NICU feest georganiseerd. Een zeer uitgebreide, lekkere Afrikaanse maaltijd met liefde gekookt door onze mama Saidi. De tafels lagen bezaaid met babykleding. De 40 aanwezige moeders mochten twee setjes kleding uitkiezen voor hun pasgeboren kroost. Een gezellige middag met Afrikaanse ‘bongo flavour’ op de achtergrond, brede glimlachen van oor tot oor en…. een vloer gevuld met vissengraat en kippenbotjes. Een waardevolle afsluiting!
Cultuurverschillen omarmen
Mijn zesde bezoek in drie jaar tijd. Verknocht aan Sengerema. Verslaafd aan het reizen naar Tanzania. Toch bemerk ik altijd nog cultuurverschillen. Sinds de komst van de NICU zijn er al veel kinderen levend naar huis ontslagen, op een plek waar de dood altijd dichtbij is. Deze zegeningen tel ik. Ik ben trots op de grote vooruitgang die we vanuit de stichting hebben geboekt de afgelopen jaren. Helaas overlijden er nog steeds veel baby’tjes. Uit cultureel oogpunt, sterven deze kinderen veelal alleen. Dit is nog steeds iets, wat tegen mijn gevoel ingaat. Ik heb het hier ook geregeld over met mijn collega’s in Sengerema. Zij begrijpen ook mijn visie en gevoel hierbij. We omarmen elkaars achtergrond en cultuur. Zo leren we van elkaar. Toch kan ik geen kind alleen laten sterven tijdens mijn bezoek. Het geeft mij voldoening om ze net een beetje extra liefde te geven, wat tedere woorden in te fluisteren en een liedje te zingen voordat ze ‘gaan’. Ook Denise heeft deze waardevolle laatste momenten gedeeld met een aantal stervende kindjes. Eindeloos waardering voor mijn topper, voor wie de dood voor het eerst zo dichtbij kwam.
Karibu tena
Met lood in mijn schoenen en een zwaar gevoel verlaten we Sengerema. Wat hebben we een boel mogen doen en ervaren de afgelopen twee weken. Dit bezoek was ik met name aanwezig als projectleider. Gesprekken met mijn lokale collega’s. Kijken waar de knelpunten liggen. Anticiperen. Blijven ontwikkelen met elkaar. Ik heb de enorme werkdruk opnieuw mogen ervaren. Een werkdruk die stijgt, omdat het aantal baby’s op de NICU toeneemt. Daarnaast was ik 24/7 aanwezig als consultant. De complexiteit van de patienten stijgt enorm. Patienten vanuit een behoorlijke regio melden zich inmiddels in Sengerema voor diagnosticering en behandeling. Deze week heb ik weer meer pathologie voorbij zien komen, dan ik het afgelopen jaar heb gezien. Een baby met ontbrekende buikspieren, een baby met een afwijkende schedelvorm, een baby met paarskleurende gewrichten etcetera. Ook werden enorm veel extreem prematuren opgenomen. Kleine kanjers voor wie het leven na een week zonder beademing toch meestal te zwaar wordt.
Afgelopen maart wonnen Iris en ik de Albert Schweitzer Prijs. Van dit geld wordt momenteel een ontwikkelingspolikliniek opgezet. En hoe! Veel moeders melden zich de hele dag door met hun baby’tje voor controle en nazorg. Iris gaat in februari hard aan het werk met verdere opzet en invulling van de ontwikkelingspolikliniek, die op korte termijn in verbouwing gaat.
Denise en ik gaan alle indrukken even samen laten bezinken. We hebben een hoop meegemaakt, mogen ervaren en vooral veel uren gemaakt de afgelopen twee weken. Beginnende heimwee ontstond al op het moment dat we de zware, ijzeren poort van het ziekenhuis verlieten. Een steen op onze maag. Ook voor Denise vormt Sengerema een tweede thuis. Dit biedt perspectief voor onze toekomst!
Samen met Maria Neema en haar moeder
1,534 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag