Het is maandagochtend en ik loop visite op de kinderafdeling. Ik ben benieuwd welke patiënten afgelopen weekend zijn opgenomen. De afdeling is druk en ik zie veel nieuwe gezichten. Tussen die nieuwsgierige blikken tref ik een jongen van zeven jaar met kortademigheid. Hij wordt behandeld met antibiotica bij de verdenking op een longontsteking, maar als ik met mijn stethoscoop luister stel ik de diagnose astma. Ik vraag moeder een salbutamol puff te kopen bij de apotheek én een waterflesje. Deze mag ze leeg drinken. Van dit flesje zullen we namelijk een voorzetkamer knutselen, die ze mee naar huis kan nemen.
In de middag en avond die volgen vind ik de patiënt echter niet terug op de afdeling. Ik maak me zorgen, hij is toch best wel benauwd en moet daarom vandaag starten met de juiste medicatie. Ik vraag de verpleging te bellen als de jongen op de afdeling verschijnt, maar hoor niets.

De volgende ochtend zit hij vrolijk rechtop in bed. De benauwdheid is een stuk minder. Ik voel trots wanneer moeder uit haar tas een mooi bouwwerk tevoorschijn haalt: de voorzetkamer met puff! Dat de verpleegkundige van dienst dit zelfstandig gemaakt heeft én moeder puffinstructies heeft gegeven, is een fantastisch resultaat van de ETAT cursus die we enkele weken daarvoor gegeven hebben.

Mijn maatschappelijke stage duurt drie maanden en terwijl Tanzania afscheid neemt van wijlen president Magufuli, neem ik eind maart afscheid van Sengerema, het ziekenhuis en mijn collega’s.
Als kinderarts in opleiding uit het Maastricht UMC+ mocht ik deze leerzame periode toevoegen aan mijn opleidingsplan, tussen mijn vierde en vijfde opleidingsjaar in. Geen standaard onderdeel van onze opleiding, maar iets wat op eigen initiatief gedaan kan worden. Een zeer waardevolle toevoeging, als je het mij vraagt.

Want waar ik in mijn eerste week in Sengerema toch wel onder de indruk ben van de hoeveelheid zieke kinderen (of misschien moet ik zeggen zowel van de ‘hoeveelheid’ als de ‘mate van ziek zijn’), realiseer ik me gaandeweg hoeveel ik van deze pure vorm van geneeskunde leer. Ik durf te vertrouwen op mijn klinische blik, want bevestiging van aanvullend onderzoek is kostbaar en daarmee ook niet altijd mogelijk. Ik leer dat er vele wegen naar Rome zijn, en dat vele van deze (om)wegen op het juiste eindpunt aankomen.

Waar COVID-19 momenteel een grote uitdaging is voor de wereldwijde gezondheidszorg, is men in Tanzania toch vooral druk met het bestrijden van al langer bekende vijanden zoals bijvoorbeeld HIV en malaria. Daarnaast ligt Sengerema in de zogenoemde ‘sickle cell belt’ en komt ook ondervoeding of failure to thrive regelmatig voor.

Het aantal (vroeg)geboortes is hoog en de zwangerschappen zijn over het algemeen ongecontroleerd. Daarnaast heeft de NICU in Sengerema ook voor bekendheid in de regio gezorgd waardoor ook babies vanuit elders naar ons worden verwezen.

Ik kreeg de kans om een tijdje uit de Nederlandse gezondheidszorg te stappen en vanaf een afstand toe te kijken. Vanzelfsprekend ben ik trots te mogen werken in een vooraanstaand zorgsysteem zoals dat in Nederland. Tegelijkertijd zag ik bijvoorbeeld ook hoe verfrissend een lage administratielast bijvoorbeeld kan zijn.

Ik leerde mijn weg vinden in een totaal ander zorgsysteem. Ook maakte ik kennis met een omgeving waarin de dood dichtbij is. Acceptatie is een belangrijk onderdeel van de lokale cultuur. Middels training heb ik mijn bijdrage willen leveren het vermijdelijke aan te pakken.

In het vliegtuig naar Nederland bereid ik me mentaal voor op mijn terugkomst in een hypermoderne omgeving. Ik drink mijn waterflesje met smaak leeg en ben een bijzondere ervaring rijker.

1,840 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag